DAG 24 - Phu Cuoc

Beste volgers

de vlucht naar het paradijselijk eiland Phu Cuoc verloopt rimpelloos.  We worden door een gratis shuttlebus van het hotel opgepikt en een half uur later staan we in het hotel Mövenpick Waverly.  Onze kamer op de 7e verdieping heeft een ONWAARSCHIJNLIJK mooi zicht op de zee alsook op een deel van het zwembad.  Bovendien heeft onze kamer een prachtig terras met ligzetel alsook een Nespresso machine, what else.  We zullen onze huiselijke gewoontes meteen kunnen oppikken en elke ochtend, nadat de prut weggewreven is, starten met een koffietje.  Het hotel heeft verder alle faciliteiten die je van zulke hotels mag verwachten. Een privé strand en magistraal infinity zwembad met poolbar en bubbelbad, een uitgebreide fitness, enzovoort..  De laatste 5 dagen van onze vakantie zullen we, zeg maar, in stijl, afronden, zoveel is duidelijk. Nadat we de rest van de dag aan het zwembad liggen en iets drinken in de poolbar, reserveren we twee plekjes in de shuttlebus naar de stad.  Het busje zit stampvol. We menen Engels, Deens, Duits en uiteraard Koreaans te herkennen.  Het is onmogelijk om onze medereizigers te negeren.  Voor de stad Duong Dong  moeten ze nog een woord uitvinden dat lelijker klinkt dan lelijk.  Afschuwelijk komt misschien in de buurt.  Schreeuwerige straten met een drukte van jewelste, de onoverkomelijke nightmarket waar je om de haverklap de zin: ’””hello, wanna buy something””’ te horen krijgt. Restaurants verlicht met TL buizen, waar je in bassins mag kiezen welke kreeft, krab of vis ze in de pan zullen zwieren om ze vervolgens aan een met toile-cirée beklede tafel op te peuzelen, terwijl je met je al even plakkerige billen neergezet wordt op een plastieken kinderstoeltje.  Nee, geef ons dan maar gerust Hoi An, Hué of zelfs Hanoi.   Meer nog, aan Hoi An kan eigenlijk niets tippen op gebied van sfeer en gezelligheid.  We zullen dit dus een éénmalig bezoek noemen, vanuit nieuwsgierigheid zeg maar,  niet meer en niet minder.  We eten in zo’n Viëtnamese, veel te verlichte, refter.  Op het menu staat krab en het was “crap”.  Wellicht was mijn beest op een dieet gezet, want veel eten was er niet aan.  Gelukkig betalen we er niet al te veel voor, of het zou nog zonde zijn ook.  Onze honger is over en meer valt daar niet over te zeggen.  Terug in het hotel nip ik even aan mijn whiskey en Sabrina drinkt nog een rood wijntje.  

Tot later.