DAG 27 - Phu Cuoc

Beste iedereen, 

de verhalen volgen zich in sneltempo op en dat moet wel, want er rest ons niet veel tijd en zoals ik dat elke keer pleeg te zeggen: onze frut wordt zuur.  Bedankt trouwens om ons hieraan te doen herinneren.

Dinsdag 14 februari 2023, dag 27,  ontbijten we zeer uitgebreid.  De capuccino’s worden aangerukt en de meisjes van het hotel doen hun best om een hartje in de melk te tekenen.  Dat deden ze de dag voordien ook al en dat doen ze bij iedereen, dus ik hoef me geen illusies te maken.  

We maken een uitstapje naar Starfish bay.  Zoals de naam doet vermoeden zouden er honderden, zoniet duizenden zeesterren in de zee én op het strand liggen.  Dat willen we wel eens zien.  De route is hobbelig en de laatste kilometers compleet off-road wanneer de asfalt vervangen wordt door bruingeel zand en stenen.  We krijgen plots een Paris-Dakargevoel en eten stof en zand.  We hopen dat die baai met zijn zeesterren de moeite zal zijn, want we moeten dit wellicht nog eens ondergaan in de tegenovergestelde richting.   We passeren tientallen peperplantages en soms lijkt het alsof we helemaal alleen door dit fraaie landschap rijden, ware het hiet dat we ook hier weer koeien moeten ontwijken en er flink moeten op letten dat we niet lek rijden.  De snelheid reduceren we tot 30 km/uur.  Op een bepaald moment verliezen we het GSM signaal, hetgeen betekent dat we geen GPS meer hebben.  Op goed geluk bereiken we de baai en komen er terecht in een op poten gebouwd vissersdorp.  Lange steigers kronkelen in de zee en zijn de funderingen van  krakkemikkige huisjes waarin de vissers leven.  Al gauw wordt ons aangeboden om met een boot naar de zeesterren te gaan kijken.  Ik stel de vraag of we er niet met de scooter kunnen geraken, hetgeen op dat moment de domste vraag is die je kan stellen.  Uiteraard kan dat niet.  We onderhandelen over de prijs en even later zitten we in een speedboot die ons afzet op de gewenste locatie. Daar liggen inderdaad de zeesterren.  PRACHTIG !!! Nog  mooier dan wat beschreven wordt op de verschillende internetsites. Wauw, stel je een wit strand voor, ongerepte natuur, laagoverhangende palmbomen en helderblauw water, waar je honderden zeesterren ziet liggen.  Wat een spektakel.  Door enkele plaatselijjke vissers wordt ons jackfruit aangeboden en een kokosnoot die we helemaal leeg drinken.  Na een uurtje en 200 foto’s later, komt onze ‘chauffeur’ ons terug oppikken.  De man was ondertussen gaan vissen waardoor ik moet plaatsnemen op een grote plastic zak met nog halflevende krabben.  We betalen hetgeen we afgesproken hebben en rijden met onze scooter terug vanwaar we gekomen waren.  Onderweg houden we halt in de Pepperfarm.  Een familiebedrijfje waar je de lekkerste biologische sapjes kan drinken, peper kan proeven (en kopen uiteraard) en ook een begeleide rondleiding op de boerdeij kan krijgen.  We drinken eerst iets, want het is bloedheet.  Ik kies voor een paars sapje, gemaakt van bloemen.  Het is het lekkerste alcoholvrije dranke dat ik gedronken heb sinds lange tijd.  We doen een peper-tasting en laten ons onderdompelen in de wereld van de bloemekes en de bijtjes.  Tijdens de ‘farmtour’ krijgen we een deskundige uitleg over tientallen fruitbomen, de peperprodcuctie uiteraard en kruiden.  We zijn blij dat we hiervoor even halt hebben gehouden en met een rugzak vol peper en kennis arriveren we even later in het hotel.  Aan het zwembad is het superkalm. We plaçeren ons en liggen meer in het water dan wat anders want het is, zoals ik eerder al gezegd heb, zeer warm.  ‘s Avonds eten we in het Sunsetrestaurant van het Camia Resort, zo’n 5 km verder.  Het eten is zo goed en het terras vlak naast de zee is zo gezellig, dat we meteen besluiten om te reserveren voor onze laatste avond.  Hoe we er gaan geraken bekijken we nog wel, want de scooter moet morgen om 10u gedropt worden. 

Tot later!