Dé Epiloog

Beste vrienden, familie, collega's,

Vooraleer ik aan de epiloog begin, neem ik jullie voor een laatste keer mee in de tijdmachine en reconstrueer ik even onze RATrace, sorry voor de woordkeuze, van Ho Chi Minh (Viëtnam) naar Bangkok (Thailand).  We geven nog even mee dat er ons slechts 1 uur en 55 minuten rest tussen de landing op Thaise bodem en de boardingtijd van onze vlucht naar Doha (en later Brussel).  In die tijd moeten we erin slagen om onze bagage van de band te halen, de paspoortcontrole te passeren in BKK voor een inkomststempeltje om vervolgens met heel ons ‘hebben en houden’ 2 verdiepingen hoger naar de vertrekhal te gaan om er in te checken aan de Qatar Airways desk.  Van daar moeten we terug via de paspoortcontrole gaan voor een uitgangsstempeltje, de bagagecontrole passeren en uiteindelijk op tijd aan de boardinggate geraken.  Ik weet niet exact hoe lang de luchthaven van Bangkok is, maar neem van ons aan dat we ze zeker 4x op en neer gelopen hebben.  Niet alleen werd er door Vietnam Airlines een oponthoud aangekondigd in Thailand door het drukke luchtverkeer, maar op de koop toe was de parking voor onze vlieger in Bangkok even bezet, waardoor we ook nog enkele minuten op de landingsbaan hebben gewacht. Zenuwslopende minuten, daar mag je zeker van zijn.  Eens aan de Qatar incheckbalie waren we net op tijd vooraleer ze gingen sluiten en terwijl we het letterlijk op een lopen zetten naar de boardinggate, waren ze al met de ‘last call’ bezig.  Last call for “”Mr Ian Blyssins and Miss Sablina Deck””.  Lopen wordt dan spurten, of toch iets dat daarop trekt.  Maar goed, we hebben het dus gehaald.  Zeiknat van ‘t zweet en met nen ‘druugen bek’.  Dit was op het nippertje.  Dat ze de tonic maar brengen, met een scheut Gin graag.  Maak daar maar twee van.  As we speak zitten we lekker op het upperdeck en taxiet het vliegtuig, veertien minuten later dan voorzien, in de richting van de landingsbaan.  De vertraging zal niet aan ons gelegen hebben, wij hebben immers gelopen voor ons leven.

Beide vluchten verlopen probleemloos.  De korte break in Doha geeft ons net genoeg tijd om van de ene naar andere kant te lopen en een sanitaire stop in te lassen.

De epiloog

Deze reis was net zoals de vorige reizen weer een avontuur. De rust, het lekkere eten, de historische sites en de knappe natuur van de Isaan, in het Oosten van Thailand,  hebben ons enorm bekoord. De afstanden maken wel dat je er wat voor moet over hebben.  Chiang Mai blijft een topbestemming en heeft zoveel mogelijkheden, maar inmiddels een 5e keer hebben we ‘t nu wel gezien.  Vietnam is een heel andere beleving.  De mensen zijn toch wel wat afstandelijker.  Een bijzonder knap land, zowel qua. cultuur als natuur, maar toch nog altijd veel minder ontwikkeld dan Thailand.  Je ziet ook overal vuilnis liggen en dat is jammer.  De keuken hebben we nu wél iets meer kunnen appreciëren dan tijdens onze vorige reis, maar de voorkeur gaat nog altijd naar de Thaise cuisine.   We zijn enorm blij dat we het waterpoppentheater in Hanoi hebben mogen meemaken, Hué en Hoi An bezocht hebben en de dingen gezien hebben die op ons lijstje stonden.  Phu Cuoc en dan vooral het hotel waar we verbleven was dè perfecte afsluiter.  Nog een laatste woord over de gemiste grotexpeditie.  Jammer, maar het heeft onze vakantie niet verbrod noch bepaald, meer is het niet.  We hebben allebei wel het gevoel dat we Thailand en Viëtnam nu als volledig afgevinkt kunnen beschouwen.  De volgende reis zal totaal iets nieuws zijn, dat is zo goed al zeker.  Tenzij Myanmar snel van politiek regime verandert,  zijn India, Sri Lanka, Indonesië en waarom ook niet Argentinië kanshebbers. On verra.  Om af te sluiten nog een aantal statics: bij GRAB zijn we 'Gold'-members geworden, een prachtig systeem overigens.  In totaal hebben we in 9 hotels geslapen, 3 treinreizen gedaan, waarvan 1 ‘s nachts, 3x in een bus gezeten en 10 keer gevlogen, waarvan 5 internationale vluchten en 5 domestic flights.  Dat kan tellen, maar we zijn dan ook een maand weggeweest.  Niettemin zal ons antwoord op uw eerste vraag steevast zijn: “”te kort””.

We zetten dadelijk voet aan Belgische grond.  Het is er 10°.  Dat is té koud. Dat de lente hopelijk niet te lang op zich laat wachten.

Aan allen die we liefhebben, 

nogmaals dank om onze verhalen te willen lezen en de vele foto’s en video’s te willen bekijken.  Bedankt voor de vele reacties!

Groeten

Sabrina en Janbart

Xxx