DAG 30 - Ho Chi Minh

Beste vrienden, familie, collega’s

Ik heb weinig zin om een verslag te schrijven.  Wellicht schrijf ik er geen, maar daarover zal ik de volgende minuten een besluit moeten nemen.  Over onze hotelkamer is er eigenlijk weinig bijzonders te vermelden waardoor ik enigszins zou overtuigd kunnen worden om erover te schrijven.  Laat me zeggen dat de kleine eenvoudige, maar propere kamer, me doet denken aan de kamers die je wel eens tegenkomt in menig rendez-vous hotel.  Er is een klein bed en een kast, terwijl het enige kleine schuifraam uitzicht biedt op een grijs plat dak.  De handdoeken liggen achteloos op het bed en de badkamer met douche is de modernste die we ooit zijn tegengekomen, indien deze reis zich in de jaren 70 zou afspelen.  Meestal liggen op die handdoeken 1 tot 2 condooms, maar die hebben ze nu, vanzelfsprekend, achterwege gelaten.  Gelukkig maar.  De gedetailleerde beschrijving van onze laatste slaapplek en de bijhorende vergelijking, is uiteraard louter en alleen gebaseerd op het feit dat ik in zuiver professionele context ooit nog met zulke hotels te maken heb gehad.  Enige andere insinuatie verwijs ik meteen door naar de Fabeltjeskrant.  Oogjes toe en snaveltjes dicht.

Ons liedje is hier ook bijna uitgezongen.  Indien ik in de eventuele overtuiging zou verkeren om julie te berichten over deze laatste dag, dan zou ik wellicht schrijven dat we verrassend goed hebben geslapen en dat we na het ontbijt liggen te bakken en braden aan het rooftopzwembad van het Paragonhotel.  Naast ons ligt nog een Amerikaans koppel en een man met spleetogen, ik vermoed een Koreaan.  We besluiten om hen te negeren.  Het heeft weinig zin om hierover een verslag te schrijven, bedenk ik me.  Sabrina overweegt nog om terug te gaan naar de overdekte zweethut, om er - ik verzin dit niet - vers limoengras te gaan kopen.  Ze doet maar, ik sta mijn plek niet af.  De beperkte stoelen en de geïntereseerden die af en toe poolshoogte komen nemen, maken dat het concept ‘opstaan is plaats vergaan’ van toepassing is.  Dus ik kijk wel uit.  Omstreeks 14u zullen we in de richting van de luchthaven van HCM rijden, een vlucht naar Bangkok nemen waarop er een klein stressmoment zal volgen, aangezien er tussen het moment van aankomst in Bangkok en de inchecktijd naar Doha niet zo veel tijd rest (1 uur en 55 minuten om juist te zijn).  Indien er alsnog een kink in de kabel komt, volgt er vanzelfsprekend een reisverslag.  In het ander geval, rest er ons nog enkel om een klein dankwoord te wijden aan jullie, trouwe lezers. Bedankt voor het volgen van ons avontuur, bedankt voor de reacties en tot in België, waar ik nog een laatste uitspatting, een laatste schrijfsel in jullie richting zal spuwen.  De epiloog.