DAG 19 - Hué

Hallo iedereen,

gisterenavond is in feite een copy paste geworden van de eerste avond in Hué. Althans wat het eten betreft toch.  Het restaurantje “Madame Thu” was weer schitterend.  We kozen bewust voor andere gerechten maar die waren even lekker en goedkoop. Een Ricard of twee mocht vooraf ook niet ontbreken.  Nadien laten we onze voeten en kuiten nog eens masseren.  Een ideale finale van een leuke dag.  

Vandaag hebben we het idee opgevat om niet te lang te slapen, omwille van de hitte.  We willen om 09u op de scooter zitten voor een uitstap naar de Keizerlijke tombes.  De keizers van Vietnam liggen immers begraven in wat men praalgraven en graftombes noemt. Deze liggen verspreid ten zuiden van Hué langs de oevers van de Parfumrivier. In de mausolea liggen de dertien Nguyen-vorsten die tussen 1802-1945 over Vietnam regeerden. Zeven van deze vorsten hebben in Hué een tombe als laatste rustplaats gevonden.  De graftombes bestaan uit drie delen: de grafheuvel met de tombe, de tempel voor de ziel van de overleden keizer en een stèle (een tablet of pilaar met daarin een in reliëf gebeeldhouwde voorstelling en/of tekst) met verhalen over al zijn goede daden.  Zou ik een succesvolle gids kunnen zijn?

Nog voor onze wekker een eerste geluid kan maken, worden we bruusk uit onze slaap gehaald door onze overburen.  Je kent dat, een familie, ouders, grootouders en kinderen krijgen allemaal een kamer op één gang.  De deuren laten ze wagenwijd open staan en iedereen roept van de ene naar de ander kamer alsof heel de gang van hun is.  Trop is teveel en teveel is trop, dus ik schiet snel iets aan en open de deur van onze kamer met de bedoeling om den eerste die ik zou zien, eens flink mijn gedacht te zeggen.  Zij die me wat beter kennen, weten dat diplomatie in zulke situaties soms een ontbrekend element kan zijn.  Mama-san oftewel de grootmoe van de familie is de gelukkige.  In niet te mistane bewoordingen, zij het niet zo verbindend, maak ik duidelijk dat ik hun lawaaierig gedoe niet kan appreciëren.  Ze knikt braaf en zegt sorry. Excuses aanvaard.  Even nadien is de rust weergekeerd.  Onze wekker doet zijn ding maar dat is uiteraard overbodig, want wakker is wakker.  Na het ontbijt beginnen we eraan.  We stippelen een route uit en zullen achtereenvolgens de meeste bekende tombes bezoeken: de Lang Khai Dinh , de Lang Minh Mang en de Lang Tu Duc.  We hadden gisteren een comboticket gekocht in de Citadel want daarmee krijg je twee dagen toegang tot 4 sites, zonder dat je extra kosten betaalt.  Het ticketje met de QR code hou je best goed bij of doe zoals wij en neem er een foto van met je GSM, zodat het telkens kan worden ingescand.

De rit naar de tombes is gewoonweg wondermooi.   Eens we uit de drukke stad gelaveerd zijn, wordt het allemaal wat landelijker.  Rijstvelden waar lokale boeren met hun typische kegelvormige bladhoed  (de Non-Là hoed)  op het hoofd aan het ploegen zijn, kleine dorpjes met prachtige vergezichten op een mistig berglandschap, wisselen elkaar af.  Dit is het échte Viëtnam.  Het is soms opletten geblazen, want de wegen in de dorpjes liggen er niet altijd even goed bij, waarbij zandstroken, met scherpe stenen tegen een zeer trage snelheid dienen ovewonnen te worden.   De mensen spreken geen Engels maar blijven altijd even vriendelijk lachen.  Ik vraag me soms af of zij zich niet afvragen wat een blanke op een scooter in hun dorp komt doen.  Ik moet misschien niet zoveel vragen stellen, bedenk ik me dan.  Sabrina is een uitstekende navigator en leidt ons, met de GSM in de hand, feiloos doorheen al dat moois.  We komen op onze route geen andere toeristen op een scooter tegen, wat eigenlijk wil zeggen dat het bijna not-done is, maar daar geven we niet om.  In zulk landschap kunnen we nog dagen rondtuffen.  Als we aan de tombes komen, moet je zo’n 2000 VND betalen om je scooter te parkeren.  Dat is zo’n 0,08 eurocent.  De tombes, die in feite grote tempels met bijgebouwen zijn, vinden we in één woord gezegd prachtig.  De aangelegde vijvers en parken erom heen zijn tot in de kleinste details verzorgd en een pareltje voor het oog. Als je in Hué bent, een absolute must-see, maar je hebt er wel een auto of in ons geval, een scooter voor nodig.  Bekijk de foto’s en laat ons weten wat jullie ervan vinden.  Het is naar ons gevoel nog warmer dan gisteren, maar vooral de vochtigheid laat zich enorm voelen. Wat is me dat zeg.  We eten een ijsje, drinken iets en keren kort na de middag terug naar de stad, waar we nog even passeren langs de Thien Mu Pagode.  Dit is een historische tempel op de Ha Khe heuvel op de linkeroever van de Parfumrivier. Vanaf de oevers van de Parfumrivier ga je met een trap omhoog naar vier pilaren met Chinese karakters die het boeddhisme en de pagode prijzen.  De Thap Phuoc Duyen (Toren van de Blijdschapsbron)  is 21 meter hoog en heeft een achthoekige vorm. De zeven verdiepingen zijn elk aan een andere Boeddha gewijd. Het is de hoogste pagode van Vietnam. De tempel wordt beschouwd als het officieuze symbool van de voormalige keizerlijke hoofdstad.  Het is maar dat je het weet.  Enorm mooi, maar op een zondag heel druk.  Je betaalt geen inkom, maar het kost plots wel 30000 VND (1.20 euro) om je scooter te parkeren, dus daarmee compenseren ze het wel.  Er volgt geen omkoopschandaal, waarmee Sabrina of ikzelf in verband zouden kunnen gebracht worden.  Het verlaten aquapark laten we dus voor wat het is.   In de namiddag liggen we aan het zwembad.  Buiten ons nog een Duits koppel.  We besluiten om hen te negeren en te genieten van de zon, het water en van de rust.  

Straks zal het om 18u weer even donker zijn dan gisteren, wat vanuit astronomisch oogpunt perfect normaal is. Niettegenstaande zullen we de stad in trekken, op zoek naar eten en een kapper.

Tot morgen!  We laten Hué acher ons en rijden met onze scooter naar Hoi An.  Onze rugzakken geven we mee met de verhuurder van onze scooter.  Ze beloven ons om de bagage in Hoi An te droppen. Als dat maar goed komt.