DAG 18 - Hué

Beste volgers, 

gisterenavond doen we een apéroke in het backpackersdistrict, op wandelafstand van ons hotel. We eten springrolls (“”nèmmekes”) en drinken daarbij een Ricard.  Maak daar gerust twee Ricards van, want voor 2,5 euro kan je niet sukkelen en op één been staan is al evenmin een goed idee.  Het zullen niet onze laatste Ricards zijn, daar kan je wat ons betreft vergif op nemen.  Met dank aan de Franse kolonisatie.  Even later eten we zalig  bij Mama Thu, een kleinschalig lokaal restaurantje.  De prijzen zijn hier zeer laag, de kwaliteit hoog en de bediening voortreffelijk.  We betalen amper 17 euro voor 5 gerechten, inclusief dranken en dat is in vergelijking met Thailand, waar de prijzen zo’n 30% gestegen zijn, belachelijk weinig.  Meer nog, de mangosalade, de Nem Lui in combinatie met de Banh Khoai krijgen we zelfs niet op.  Lekkerrr, …ech…lekkerrrr.  Als we wat later op de avond rondkuieren door de gezellige straatjes en ik wat achterop geraak omdat ik wat trager wandel, word ik plots aangesproken door een vriendelijke man, die me zeer spontaan en gewillig, een dame aanbiedt ‘for boem-boem’  en ‘if you do not like’, no pay’, verduidelijkt hij.  Dat moet ik even met mijn vrouw bespreken, want potentiële verbintenissen met een financiële impact, overleggen we altijd samen, tracht ik de man duidelijk te maken, waarop die zich meteen uit de voeten maakt.   Tja, op zo’n manier kan je geen zaken doen, denk ik dan.  Ik haal mijn schouders op en mag het uitleggen aan Sabrina, waarop ik merk dat mijn linkerhand als de wiederweerga dichtgeknepen wordt zonder het nog los te laten vooraleer we terug in het hotel zijn.  Liefde kan schoon zijn.

We slapen zalig en na een heerlijke douche genieten we op het terras van het ontbijtbuffet.  We huren een scooter en trekken erop uit.  Het is inmiddels 11uur en ik moet jullie wellicht niet overtuigen van het feit dat het prachtig weer is.  We rijden door het drukke verkeer in de richting van de citadel oftewel de Keizerlijke stad  van Hué.  Die ligt net aan de overzijde van de Parfumrivier.  Rijden met een scooter of met gelijk welk vervoermiddel in Viëtnam vergt wel wat concentratie en lef.  Er zijn eigenlijk niet al te veel verkeersregels, want de verkeerslichten worden nauwelijks gerespecteerd en iedereen gaat zo maar een beetje van links en rechts naar eigen goeddunken.   Vooral de grote kruispunten zijn een uitdaging.  Er wordt wel consequent geclaxonneerd.  In feite gebruikt men de toeter bij het kruisen van kruispunten , het naderen van een zijstraat, bij het inhalen van een voorligger, zowel links als rechts, enfin, er wordt wat afgetoeterd in Viëtnam.  Ik pas me in zulke omstandigheden nogal snel aan en bij het bereiken van de citadel houd ik er een stijve linkerduim aan over.  Als een beetje getoeter helpt om een accident te vermijden, dan toeter ik alsof ik nooit nog iets anders gedaan heb, wat is dat nu.

De Keizerlijke Stad en zijn vele paleizen, prachtig aangelegde tuinen, gebeeldhouwde poorten, grachten met wondermooie waterplanten en fleurige bloemen, dewelke tijdens de  Nguyen dynastie werden opgetrokken en aangepland, zijn adembenemend!!!.  We nemen onze tijd om heel het gebied van zo’n 1.6 vierkante kilometer te ontdekken.  Deze citadel werd ook wel de verboden paarse stad genoemd en is qua look & feel ook weer iets anders dan de Boeddhistische tempels die we in Thailand gezien hebben.  Niettegenstaande er wel wat toeristen zijn, vinden we dat hier echt zo’n serene, eerder plechtige sfeer heerst.  Nogmaals, check de foto’s. Er is ook een zeer gezellige drankgelegenheid waar we aan de praat geraken met een vriendelijke Australische dame. Wij hebben genoten van dit bezoek en voldaan springen we  na een uurtje of drie terug op onze brommer en zetten we koers naar het Thuy Tien Lake, waar een verlaten waterpark à la Aqualibi te vinden is.  Het miljoenenpark werd in 2004 door de uitbaters achtergelaten gelijk nen dief in de nacht en ondertussen heeft de natuur zich meester gemaakt van de attracties.  Er zou een spookachtige atmosfeer hangen.  Dit is mijn moment om het débacle van de grot toch enigszins te compenseren, bedenk ik me.   De GPS loodst ons vrij eenvoudig naar de site, maar éénmaal je voorbij de statige hoofdinkom bent gereden en je via een smal  paadje aan de oevers van het meer in de richting van de grote waterbaan tracht te geraken, komt er een verdekt opgestelde veiligheidsagent tevoorschijn, die zich, zonder één woord te zeggen, zo breed mogelijk maakt.  De man toont een foto van hetgeen wij van dichtbij willen zien en knikt hevig van links naar rechts terwijl zijn wijsvinger in dezelfde richting beweegt.  Soms kan gebarentaal eenvoudig zijn. Toemme.  We kunnen wel enkele foto’s maken vanop een afstand, maar meer ook niet.  Later zullen we in het hotel lezen dat die wakers niet zo onverbiddelijk zijn als dat ze er op het eerste gezicht uitzien. Het is een kwestie van onderhandelen waarbij enkele Vietnamese Dongs of US Dollars meestal voldoende zijn om hen een stap opzij te doen zetten. Omkopen zou je dit ook kunen noemen.  Ik had me beter vooraf wat meer ingelezen, maar soit, morgen doen we misschien wel een nieuwe poging.  Ondertussen liggen we uit te rusten aan het zwembad. Er wordt een Tiger biertje aangerukt met een hapje.   Vanavond gaan we weer op zoek naar een eettentje waar ze typische streekgerechten serveren.  Hoe dat allemaal verloopt en of ik deze avond eindelijk een kapper zal vinden, die me er terug wat deftiger kan laten uitzien.  Dàt en nog veel andere belevenissen,  vernemen jullie morgen.

Groeten