DAG 17 - Hué

Beste vrienden, 

zoals de titel van dit verslag voorspelt zitten we niet in Phong Nha maar wel in Hué.  Dit moet ik even toelichten en meteen naar de laatste zin van vorig dagverslag verwijzen.  

Uiteindelijk beslissen de weergoden om de blauwe vlieger van Bamboo Airways definitief aan de grond te houden.  Consternatie alom.  Verdomme, wat nu…..Het is ondertussen 21u30 en normaal gezien hadden we om 17u50 op onze bestemming moeten zijn.  We zitten dus al ruim 6,5 uur vast in de broeierige vertrekhall.  De airconditioning lijkt niet of onvoldoende te werken.  We zweten gelijk een waterbuffel in een rijstveld op een zomerse dag.  Buiten ons nog een handvol niet-spleetogen en een heleboel zenuwachtige - door-mekaar-roepende Viets, om nog maar te zwijgen van de vele krijsende baby’s met een slecht getimede melkdrang. Ik hoef er geen tekening bij te maken dat er aangenamere plekken ter wereld zijn om te vertoeven.  Wat doen we hier en waarom hebben we geen all-in zonvakantie geboekt bij onze vrienden Cor en Don, bedenk je je dan.  De reden is omdat gewoon maar gewoon is en omdat we in Phong Nha een vrij spectaculaire (en tevens prijzige) jungletocht geboekt hebben.  Deze tocht omvat ook een overnachting in een tent in één van de grootste grotten van de wereld, terwijl bloeddorstige vleermuizen, al dan niet met een virusje of twee, boven onze hoofden zullen fladderen.   Daar zagen wij …enfin, vooral ik, ENORM naar uit.  Het zouden in elk geval twee leuke verhalen opgeleverd hebben, maar nu zal ik iets anders moeten verzinnen om er wat spanning in te brengen. Zou ik al in mijn midlifecrisis zitten?  Sabrina zegt dikwijls van wel.  De organisatie van de expeditie stelt ons voor om nog snel een nachttrein te nemen om zo alsnog in Phong Nha te geraken.  Sabrina en ik hebben op zo’n moment niet veel tijd nodig om een rationele beslissing te nemen.  Een hele nacht halfwakker/half slapen in een trein doorbrengen, om dan een vrij pittige tweedaagse tocht te doen met rugzak….Dat zien we niet zitten, al moet ik toegeven dat, indien ik alleen zou zijn geweest, het misschien toch gedaan zou hebben.   We zullen het nooit weten en het heeft ook geen belang meer.  Je moet nooit spijt hebben van beslissingen die je genomen hebt, maar enkel van beslissingen die je niet genomen hebt.  Voilà, zo eenvoudig is dat.  De andere 4 westerse toeristen, die samen met ons deze tocht zouden gaan maken, zijn van hetzelfde oordeel, ook zij annuleren de jungletocht.  Nadat we aan de balie van de luchtvaartmaatschappij de nodige paperassen in orde brengen om een refund te verkrijgen en onze rugzakken recupereren, gaan we in de vertrekhal van de luchthaven aan een tafeltje zitten.  Crisisberaad. 

Doordat we de tocht annuleren, worden ook meteen alle geboekte verblijfplaatsen, voor én na deze tocht alsook de transfer per trein naar Hué opgeschoven of geschrapt.  Na de pro’s en contra’s afgewogen en berekend te hebben, beslissen we om de nacht door te brengen in het goedkoopste hotel vlak naast de luchthaven en meteen ook een vlucht te boeken om op vrijdag 3/2 naar Hué af te reizen. Normaal gezien gingen we er pas maandag 6/2 arriveren.  Maar…..ook vanmorgen wordt ons doorzettingsvermogen, geduld en weerstand getest. Na een veel te korte nacht, staan we om 5u in de luchthaven.  We checken in, zitten in de shuttlebus op de tarmac, gaan aan boord van ons vliegtuig, leggen onze handbagage in de opbergruimte, gaan zitten, klikken de gordel vast.  En dan, net dan, miljaardenondeju, beslissen ze om de vlucht ook even uit te stellen wegens, jullie raden het, het slechte weer.  Niet te geloven. Hoe gek kan het nog worden?   Hoe ver gaan ze ons nog drijven? Even later zitten we terug in de vertrekhall.  De beschrijving van de situatie is het herhalen niet waard.  We leggen ons neer en slapen dan maar wat. Wie de film ‘Terminal’ met Tom Hanks gezien heeft, snapt het beeld.  Na twee uur wachten, zitten we voor de derde keer in de shuttlebus.  Derde keer, goede keer. We zijn weg en na amper 1 uur vliegen zetten we voet aan grond in de oude Viëtnamese hoofdstad.  Hué, here we are.

We hebben een zeer mooie kamer op de 8e etage van het White Lotus hotel met zicht op de stad en rivier..  Het zwembad hebben we  quasi  alleen voor onszelf. We omarmen het mooie weer, want dat was weer 3 dagen geleden.  We zijn té afgepeigerd om iets zinnigs te ondernemen, ware het niet dat we in het hotel geregeld hebben dat de initiële boeking kan verschoven worden én we alsook een nachtje extra boeken.  Hier zijn dus geen potten gebroken. We blijven hier tot maandag.  Morgen en overmorgen gaan we wat aan sightseeing doen. Ik heb een scooter geboekt, dus dat zit ‘snor’.  Sabrina, mijn trouwe reispartner,  ligt te zonnen en ik ga meteen hetzelfde doen.  Als we later aan  deze reis terugdenken, zullen we ‘t wel even hebben over de teleurstelling van de geannuleerde jungle/grottenexpeditie, maar, er zijn nog 14 dagen vakantie te gaan.  Het kan dus slechter. Werken bijvoorbeeld.  Er hoeft ook niemand zich ongerust te maken over het feit dat we hierdoor ook wat centen verliezen.  Een crowdfunding of een geldinzameling tijdens de zondagsmis zal niet nodig zijn. 

Love you all!!

Tot morgen.