DAG 13 - Chiang Mai

Beste vrienden,

Dag dertien is aangebroken wat zoveel wil zeggen dat we bijna in de helft van onze vakantie zijn.  Bijna is niet helemaal, dus niet getreurd.  Het is 06u30 en het geluid van onze wekker is onverbiddellijk, dat heb je met die wekkers.   Onverbiddelijkheid zit in hun DNA, dat weet iedereen.  Binnen een half uur pikken ze ons op voor een dagtrekking naar de Doi Inthannon, het hoogste punt van Thailand. Het ontbijt wordt vanaf zeven uur in het naastgelegen restaurant georganiseerd en daar hebben we gisteren de nodige regelingen getroffen om ons te voorzien van een take away pakket.  Zo gezegd zo gedaan en na een kattewas staan we enigszins versuft met  een slaapkop, stipt op tijd weliswaar,  aan de drempel van het restaurant.  Alles verloopt zoals afgesproken, ware het niet dat het pas tot 07u45 geduurd heeft vooraleer we opgepikt worden.  We hadden dus gerust iets uitgebreider kunnen ontbijten en meer nog, iets langer kunnen slapen.  Maar goed, in bijzijn van een bont gezelschap, 4 Koreanen, 2 Duitsers en 2 Fransozen, zetten we koers richting Doi Inthannon. Onze gids heet Fun, wat regen betekent in het Thais.  Het zal het dichtste zijn dat we vandaag bij regen komen, want de lucht kleurt weer helderblauw en er is geen wolkje te bespeuren. We passeren eerst langs twee stupa’s, dewelke ter ere van het koningspaar op de flank van de berg werden geplaatst. De stupa’s zelf zijn zò lelijk dat ik er nauwelijks woorden aan wil verspillen, maar het zicht dat we vanop die hoogte hebben is echt wel de moeite. We zitten letterlijk boven het wolkendek en zoals ze dat hier zeggen “op het dak van Thailand”.  Even later starten we vanop een lager gelegen parking aan de trekking, die zo’n 2 uur zal duren en geleid wordt door een plaatselijke Thaise berggeit.  Het ventje in kwestie, ik schat zo’n 60 jaar oud, is niet groter dan 1m50, heeft nog slechts enkele tanden over en is gekleed alsof we naar de Noordpool gaan.  De man heeft natuurlijk gelijk, want het IS berekoud, slechts zo’n 15°, maar dat schijnt normaal te zijn op die hoogte.  Gelukkig zijn we voorzien van het nodige om ons warm te houden.  De tocht via de Pha Dok Siew trail is adembenemend mooi maar vrij pittig en vooral de berggeit houdt er flink het tempo in.  We doorkruisen de jungle en passeren kleine watervalletjes om dan weer op de bergflank uit te komen, waardoor we een wijd zicht hebben over de vallei.  De geluiden van de jungle blijven toch speciaal en het is eens wat anders dan een wandeling in de bossen van Schilde om maar iets te zeggen.  Check de foto’s zou ik zeggen! Als we het eindpunt naderen zijn we beiden stikkapot.  De ijle lucht, de temperatuur, enfin, het hele plaatje heeft ervoor gezorgd dat onze T-shirts doorweekt zijn.  Nadien bezoeken we nog een lokaal marktje van de Mhongs.  DIt is een ethnische gemeenschap, oorspronkelijk afkomstig uit Laos, Vietnam en China.  We kopen er enkele zakjes gedroogd fruit.  Even later rijden we, via vele rijstvelden, die er omwille van de periode vrij droog bij liggen,  een dorpje binnen dat sedert 150 jaar bewoond wordt door één van de vele minoriteiten in Thailand.  Dit dorp is van de Karenstam en heet Baan Mae Kiang Luang.  De Karen zijn oorspronkelijk afkomstig uit Myanmar en houden zich buiten de klassiekers zoals landbouw en veeteelt ook bezig met het branden van koffie.  Een koffietje terwijl het 30° is, waarom ook niet?  Er is van koffie proeven nog nooit iemand dood gegaan, al moet je met hete koffie wél opletten met het verbranden van je billen, daar kan ik over meespreken.  Dit geheel terzijde.  We proeven wat er te proeven valt.  De mensen zijn vriendelijk en zeer eenvoudig.  Ze zijn zo blij als een klein kind, die een lekstok krijgt, als ze na de COVID-ellende nog eens toeristen ove de vloer krijgen.  Je zou voor minder.  Nadien worden we nog langs een zeer mooie waterval geleid en na een fotootje hier en daar, zitten we terug in de minibus en worden we keurig als eerste gedropt aan het hotel.  Terwijl ik dit verslag afrond, zitten we aan het zwembad op het dak van het hotel en verdwijnt de zon stillaan achter de bergen.  We stinken naar het zweet en snakken naar een douche.  Ook een  pintje gaat er vlot in.  Straks zullen we de stad in duiken want de avondmarkt hebben we gisteren niet meer gehaald en we zijn nog op zoek naar enkele snuisterijen voor thuis. Update : die snuisterijen hebben we niet gevonden.  We eten wel op de Ploen Roedee Night Market, die we nog kennen van een vorig bezoek.  Deze markt blijft top: een verzameling van foodtrucks met lekker eten tegen een zeer schappelijke prijs.  We zitten in openlucht terwijl op de achtergrond een live bandje muziek speelt.  Meer moet dat niet zijn.  Een mooi einde van de dag.

Tot morgen!