DAG 10 - Nakhon Rachassima

Goeiemorgen, 

We zijn ondertussen meer dan een week ver.  Wat gaat de tijd snel als je je amuseert.  Vandaag gaan we naar Phimai, wat net dààrom zijn we naar deze, verder vrij oninteressante en zelfs weinig gezellige stad afgereisd.  Ongeveer 800 jaar geleden, tijdens de hoogtijdagen van het Khmer-rijk, was Phimai middels een weg van ruim 225 kilometer rechtstreeks verbonden met Angkor Wat in Cambodja. Dankzij deze weg en de gunstige ligging aan de Mun-rivier was Phimai een bekende en belangrijke plaats voor reizigers, kooplui en gelovigen die de prachtige tempel Prasat Hin Phimai bezochten.  Voilà, de factcheckers en historici weten weeral wat doen.  We gaan te voet van het hotel naar busterminal 2, waar we door de Thai van het kaske naar de muur worden gestuurd, maar finaal toch bij een minibus staan die naar Phimai rijdt.  Kostprijs 59 Baht, bijna 2 euro per persoon voor een afstand van 60 km.  Voor die prijs kan je niet te voet gaan.  Het is 09u10 en als ik vraag wanneer de bus zal vertrekken, antwoordt de chauffeur met de breedste smile “9 ‘o clock, sir”.  Ik kijk nog eens naar mijn horloge, trek mijn schouders op en kies samen met Sabrina een plekje uit.  Er zijn wederom geen andere westerlingen die Phimai de moeite waard vinden, sterker nog, buiten een handvol gelukzoekers (lees : mannen op leeftijd met een veel te jonge Thaise vriendin) zijn we er in deze stad of in ons hotel ook nog geen tegengekomen.  Na een uurtje staan we in Phimai en bezoeken we het tempelcomplex, dat zoals verwacht een kleine versie is van hetgeen we een paar jaar geleden in Angor Wat (Cambodja) hebben gezien. Het park is zeer goed onderhouden en er staan ook een paar zeer oude bomen, die ons wat schaduw geven.  Voor de kinderen die op schooluitstap zijn, zijn we met onze blanke huid blijkbaar de attractie van de dag.  We worden onder voet gelopen door  achtjarige gastjes, die ons allemaal een handje willen geven.  We voelen ons precies Sinterklaas.  Later wandelen we nog door naar de Sai Ngam, die met  zijn 350 jaar en ruim 1.3 km² aan oppervlakte  de grootste en oudste banyan boom van Thailand is.  Via een bruggetje wandel je over de omringende vijver het eiland op en kun je via verschillende paadjes onder de vele luchtwortels en stammen van de boom doorlopen. De sfeer die hier hangt, is moeilijk te beschrijven.Inwoners geloven namelijk dat de banyan boom heilig is en speciale krachten heeft. Je komt dan ook veel locals tegen die prachtige bloemenkransen en andere offers achterlaten bij het tempeltje onder de grootste stam van de boom. Er staan overal bankjes waardoor je rustig kunt genieten van al het moois dat er te zien is. Even later is het tijd om terug te keren, maar dat doen we niet vooraleer we iets eten en drinken in een plaatselijk eethuisje.  Nadien nemen we de bus terug en rusten we uit aan het rooftopzwembad van het hotel.  Wet eten ‘s avonds iets in het Hop Beer House, een restaurant waar ze hun eigen bier brouwen.  Ik mag een kleine tasting doen en concludeer dat het bier niet te zuipen valt.  Als ze op de koop toe ook nog eens afkomen met cannabisbier, weiger ik beleefd. Iets anders ga ik hier niet schrijven.  Rond 23u sluiten we de gordijnen van onze hotelkamer.  Morgen checken we uit en volgt er een transferdag, via Bangkok naar Chiang Mai.  We zullen dan in Noord-Thailand zitten en dat wordt meteen ook onze laatste stop op Thaise bodem.  Hoe we daar geraken, lezen jullie in een volgend verslag, dat met enige zekerheid iets later zal doorgestuurd worden wegens het gebrek aan een deftig WIFI netwerk.  Er zal evenmin een in hoogte verstelbaar, verwarmd WC zijn zoals op onze hotelkamer.  Nog veel minder zal die WC met knopjes bediend kunnen worden zodat alles afgespoeld en gedroogd wordt.  Nee, de WC zal veel eenvoudiger zijn in Chiang Mai.  Thailand en haar toiletten, ik heb er al heel wat woorden aan vuil gemaakt. 

Tot later!