Dag 23: Koh Tao

Mannekes, mannekes en nog es ‘mannekes’!!

De nachttrein is in feite vrij goed meegevallen.  Alleen, onze eindbestemming was niet Sura Thani, zoals eerder vermeld, maar wel Chumphon.  Het maakt jullie natuurlijk geen sikkepit uit, maar juist is juist. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf wat verrast was, maar goed...Zoals gezegd en gedaan, stappen we met onze rugzak op trein 167, eindbestemming Kantang, maar wij gaan er dus af in Chumphon.  Rond 18u30 zijn we weg - Sabrina en ik zitten op dat ogenblik nog over mekaar - verwachte aankomst 3u20......Een ontiegelijk vroeg uur om ergens in de middle of Thailand gedropt te worden, maar het is niet anders.  We zullen er in het trein station 2 uur moeten overbruggen om dan met een bus naar de pier te worden gebracht.  Rond 19u komen ze de zitbanken opbreken en in no time worden ze omgetoverd tot slaapvakken. Sabrina en ik liggen letterlijk 4 meter van mekaar, dus dat is nog OK.  Zij ligt boven, ik beneden.  Het licht blijft aan in de wagon, een vergeeld gordijn zou het slaapvak wat moeten verduisteren.  De trein schokt van links naar rechts en op sommige momenten heb ik het gevoel dat we een wissel missen en de trein ontspoort.  Niets is minder waar, we rijden, soms snel, dan weer wat trager en na de zoveelste stop aan een stationnetje, val ik ook in slaap.  Ik negeer de verkoopsters die om de haverklap door de gang passeren om hun koopwaar aan de man te brengen.  De geuren moet je erbij nemen.  Rond 2 uur word ik wakker omdat een Thaise medepassagier op zijn GSM één of ander programma aan ‘t volgen is, maar nalaat om oortjes in te steken.  Godver..., ik wil slapen, gast!  Op mijn GSM open ik de app “Google translate, NL>Thais” en ik typ : “er zijn mensen die willen slapen, zet aub je GSM stiller””...Ik laat het zinnetje in het Thais tot driemaal toe luid afspelen in de gang en plots, na wat gemompel, is er terug relatieve stilte in de wagon. Soms moet je al eens de truken van de foor gebruiken......

Rond 3u schiet ik wakker, de wekker van Sabrina speelt af voor heel de wagon. Iedereen wakker, behalve Sabrina zelf.  Typisch.  Ik sta op en trek aan één van haar tenen.  Zoals een verzopen piraat, met haar slaapooglapje half op één oog, kijkt ze me aan, niet goed beseffend wat er aan ‘t gebeuren is.  Normaal gezien zouden we binnen 20 minuten moeten arriveren maar mijn GPS zegt iets anders: nog minstens 2 uur rijden..  We vallen dus maar weer in slaap en rond 5u15 (ruim 2 uur later dan voorzien) worden we door de steward van de trein gewekt om ons klaar te maken om af te stappen.  Om 5u30 staan we  in ‘t treinstation van Chumphon de prut uit ons ogen te wrijven.  We drinken snel iets en ik eet een banaantje, kwestie van wat krachten op te doen.  Een half uur later zitten we op de bus en nog een uur later nemen we plaats op het bovendek van de High Speed Catamaran.  We zien de zon aan de horizon opkomen, de zee is zo vlak als een gestreken laken. Dit is echt prachtig!  Na zo’n 2 uur varen in zuidoostelijke richting, met de zon quasi heel de tijd in ons gezicht, zien we Koh Tao opdoemen.  Het water is er blauwer dan politieblauw kan zijn en je kan zelfs 2 meter diep nog de witte zandkorrels tellen.  Aan de pier is het een drukte van jewelste, tuk-tukdrivers lopen af en aan op zoek naar klanten.  Toeristen zoeken dan weer naar de chauffeurs die hen naar hun verblijf zullen brengen.  We zijn iets te vroeg waardoor we de driver van het resort even moeten bellen om ons te komen oppikken.  Na 10 minuten staat de brave man er en rond 9u45 arriveren we in ons resort.  Onze bungalow is op een heuvel gelegen en heeft een F-E-N-O-M-E-N-A-A-L zicht op zee.  De kamer zelf heeft alle luxe.... Hier kunnen we wel een tijdje verblijven.  We hoeven de helling niet te voet te doen.  Een simpele druk op de knop en 5 minuten later staat er een golfkarretje voor de deur.  Sommige vinden dit decadent, wij vinden het vooral zeer handig én we hebben ervoor betaald.

Enfin, we huren snel een scooter voor een aantal dagen (6 euro/24u, dat is dus spotgoedkoop).  Ik ga nog snel naar de plaatselijk kapper om mezelf terug een “monk-look” te laten aanmeten en even later verkennen we een aantal strandjes. Het is ruim 15u gepasseerd als we met ons voetjes op Freedom Beach liggen.   De naam zegt genoeg.   

Adam en Eva zijn aangekomen in ‘t paradijs!