Dag 31: het laatste verslag uit Thailand

Goeiemorgen iedereen, 

zoals vermeld eten we gisteren avond iets in Mae Nam, zo’n 2,5 km buiten de grenzen van ons resort.  We leveren de gehuurde scooter netjes af in ruil voor mijn identiteitskaart.  Tja, soms moet je een waarborg achterlaten van 5000 Baht (zo’n 150 euro), maar in de meeste gevallen vraagt zo’n verhuurder om je paspoort af te geven.  Iets waar we nooit in meegaan, want je zal het maar meemaken dat ze dat op één of andere manier kwijtspelen en ik  voor altijd in Thailand moet blijven.  Stel je voor.   Ik heb ook geen zin in een discussie over elke schrammetje en krasje die brommers meestal al hebben waarbij ze je trachten te laten betalen met als drukkingsmiddel een ’tijdelijk met beslag bezwaard’ paspoort.  Daarom maak ik steeds een uitgebreid filmpje én foto’s om mezelf in te dekken en trachten we de verhuur te fiksen met een identiteitskaart, wat in dit geval dus gelukt was.

Vermits het aanbod van tuk-tuks of taxi’s op dit uur van de dag zeer schaars is, oftewel belachelijk duur, besluiten we na ons restaurantbezoek, te voet terug te keren.  Het probleem van de agressieve bijtgrage hond zouden we wel aanpakken als het zich zou stellen.   Zo’n 100 meter voor de beruchte steeg naar het hotel, zie ik tussen wat huisvuil een grote stok liggen. Die ga ik even ‘lenen’, denk ik.  Met het slagwapen in de hand passeren we nog enkele terrassen, waar enkele Thai me lachend toeroepen “”Hey ....Maffia””.  Rustig maar jongens, ik ga jullie café’s heus niet kort en klein komen slaan,  “”het is voor den hond!!””, roep ik in mijn platste Antwaarps.  Sabrina pist bijna in haar broek van ‘t lachen en van de schrik tegelijk.  Net voor we de steeg induiken, roept een Thaise dame me ook nog eens na: “””Hey, bie cawefoe for dog !!!”””    Nu weet Sabrina helemaal niet meer waar kruipen.  “”Zie je wel, iedereen in de buurt kent dat mormel, zegt ze met enige paniek in haar stem”””.                  “”Zé na is kallem, ik heb toch ne stok””, zeg ik...  We zijn zo’n vijftig meter in de half verduisterde steeg gevorderd en plots zien we de blaffende krokodil liggen.  Hij ligt schijnbaar te slapen of er is ons al iemand voor geweest met een stok, wie zal het zeggen?  In elk geval, hij bougeert niet en behoedzaam wandelen we verder en voortdurend achteruitkijkend, geraken we zonder kleerscheuren in het hotel.  

Vandaag staan we ne keer vroeg op om toch ook eens aan ‘t zwembad te liggen.  We zijn de eersten.  Het is 7u15... Er zijn al ontbijters.  Onze tactiek is: even gaan liggen en als ‘t wat drukker wordt, even mee ontbijten, handdoekjes laten liggen en nadien snel terug gaan liggen.  Vrij simpel dus.   Ik merk dat de Duitsers, die gewoonlijk op onze stoelen liggen dit ook gezien hebben en niet veel later worden we, tot onze verbazing, door één van de Thaise serveuses aangesproken dat dit niet de bedoeling kan zijn en wordt ons  vriendelijk gevraagd om onze spullen te verwijderen.  Ik zeg dat ik mijn koffie nog ga leeg drinken en dàn terug plaats zal nemen en ik leg haar eveneens uit dat we de afgelopen 4 dagen niet eens de kans hebben gehad om ‘s morgens aan ‘t zwembad te liggen.  Ik laat met andere woorden merken dat ik niet zinnens ben om in te gaan op haar vraag.  Een beetje publieke ongehoorzaamheid is toegestaan op een laatste dag.  De Thaise dame druipt af, bedankt me voor het begrip, waarop ik haar exact hetzelfde antwoord.  Al goed dat er wederzijds begrip is, waar zou de wereld heen gaan?   We laten ons niet zomaar verdrijven.  Uiteraard hebben ze gelijk, maar ze moeten wel consequent zijn en het dan ook elke dag op die manier doen en niet enkel wanneer een grotere Europese mogendheid even voor ‘klikspaan’ gaat spelen.  Verdammt noch mal!

Bon, voilà.  Onze dag aan ‘t zwembad verloopt vrij rustig. Het is snikheet en het water brengt verkoeling.  Meer moet ik daar niet over zeggen.

Om 19u15 zullen we uitchecken en resten er ons drie vluchten: 

1) Koh Samui - Bangkok 

2 Bangkok -Dubai

3) Dubai -Brussel  

Naar goed gebruik zal ik deze verhalenreeks afsluiten met een epiloog, maar op dat moment zullen we wellicht al in België gearriveerd zijn.

Tot later.