Dag 29: Koh Samui, een nieuw reisverslag

Handdoekenleggers!!!

Ik heb er een bloedhekel aan.  

Zou ik het aandurven om dit asociaal gedrag toe te schrijven aan één bepaalde bevolkingsgroep?  Als je schrik hebt, krijg je ook slaag, bovendien is het mijn blog, dus ik schrijf wat ik wil.  Ik schat dat zo’n 75 % van de hotelgasten van Duitschen bloeden zijn, maak daar maar gerust 90 % van, wat kan het mij schelen.  Het lijkt alsof er elke morgen rondom het zwembad, vanuit een zekere ’sieg’-drang, een klein Germania ontstaat.  Op de koop toe zijn de handdoeken van het hotel ook nog eens bruin van kleur, maar dat kan toeval zijn, wie zal het zeggen?  Of toch, de hotelmanager is ook een Duitser....                                               Deze morgen zien we het allemaal gebeuren tijdens het ontbijt.  “Gretl” doet alsof ze gaat zwemmen, legt dan gauw twee handdoeken op de schaarse zetels naast de zwemkom, terwijl ”Fritz”  in het restaurant zogezegd ‘ganz alleine’ gaat ontbijten en ook daar de beste tafel kiest. Even later zitten ze samen aan tafel en met een Illy koffie overschouwen ze het overwonnen gebied.  Hatelijk vind ik het en ik heb soms goesting om die zogenaamde ‘adults’ aan te spreken, maar dat is het misschien ook niet waard.  Er zijn al oorlogen begonnen voor kleinere futiliteiten.  Dus laat maar.  We hebben honger!

Het ontbijt is hier trouwens zeer uitgebreid en verzorgd.  De service is top!  Ik laat verse wafeltjes bakken en ook Sabrina, die doorgaans zeer kritisch is als het op ontbijt aankomt, komt hier volledig aan haar trekken.

Een uur later leggen we ons aan het strand, want tot daar is de invasie nog niet geraakt.  Ik merk wel dat er buiten ons, nog andere geallieerden liggen, allez ik bedoel hotelgasten.  Buiten één buitje, maar wel een stevige, liggen we daar quasi heel de middag.  We zijn allebei niet zo goed in de kop.  Opgestaan met een plakbek van hier tot in Tokio, nadorst van jewelste en in mijn hoofd lijkt het alsof er tien bonkige bouwvakkers een tunnel aan ‘t uitbeitelen zijn.  Je zou zowaar kunnen zeggen dat we een kater hebben.  Ja een kater, is wellicht de juiste diagnose.  

Even terug naar gisteren, het bezoekje aan de Fishermans Village.  We eten weer zeer goed, met de voetjes in ‘t zand en kuieren nadien nog wat rond op de immense avondmarkt. Na een half uur geraken we verzeild in een Ierse pub waar een driekoppig Deens bandje de ene cover na de ander speelt.  Die gasten zijn werkelijk zeer goed.  We blijven luisteren tot we door een serveuse gewenkt worden om aan de toog te komen zitten. Why not...  Het café staat op zijne kop en als ook Sabrina van haar stoel komt en in ‘t midden van de zaak begint te dansen, dan weet ik dat we nog lang niet thuis zijn.  Na de set geraak ik in gesprek met de zanger, die ook Dj is en op TML zal optreden.  We wisselen gegevens uit, terwijl ik merk dat de drummer van de band plots nogal close wordt met Sabrina.  De drummer, die qua uiterlijk een broer zou kunnen zijn van Kurt Cobain zaliger, gooit zijn vettige blonde lange haren in de strijd en overhandigt haar een cimbaal en drumstokken.  Er wordt wat over en weer geklopt (check de video)  Ik laat het allemaal wat gebeuren, maar ik blijf wel in de buurt.  Als dan blijkt dat meneer Cobain wil weten hoe ze in ‘t café verzeild is geraakt en wat ze nadien gaat doen, is het tijd om subtiel tussen te komen.   Ik bedank de bandleden en vooral de drummer uitvoerig vanwege het feit dat ze ‘Angels’ van Robbie Williams gespeeld hebben als laatste nummer en leg hem omstandig uit dat ik nét dit nummer 10 geleden gezongen heb op ons huwelijk. Bij het woordje ‘ons’ en ‘huwelijk’ wijs ik uiteraard naar Sabrina.  Mr Cobain is gelukkig niet traag van begrip en terwijl mijn woorden nog aan ‘t binnensijpelen zijn richt hij zich dan maar op een Thaise deerne.  Nice try.  Benieuwd of hij daar verder geraakt dan de cimbalen...  Rond 1uur wordt de barak gesloten en rijden ook wij zeer voorzichtig naar het hotel.  

Een topavond,

Nog twee dagen......

Schüss !