Dag 13: plat verhaal uit Laos

Beste lezertjes,

dit verhaal zal zo plat zijn als mijn stoelgang, voilà, daarmee is het gezegd.  Na 13 dagen heb ik het zitten.  Opgestaan met krampjes die voelen alsof er iemand met een heet zwaard in mijn buik aan ‘t steken was, een paar keer naar de WC waar ik me met redelijk wat decibels erbij letterlijk voel leeglopen. Meer moet ik daarover niet zeggen, iedereen heeft dat al wel eens meegemaakt.  Na het ontbijt is het alleen maar erger.  Ik lig op bed te kronkelen, telkens ik een kramp voel opkomen.  Sabrina vindt dat ik overdrijf maar elke man zal het kunnen beamen: als wij ziek zijn dan is het menens.  Bon, een resem pillen passeren via mijn keelgat en pas rond een uur of 2 in de namiddag doet de codeïne van de Dafalgan zijn werk.  We liggen voor de rest van de middag aan ‘t meer en ondertussen is het 18u30 maar echt top voel ik me niet.  Terwijl heel de wereld in de ban is van één of ander Chinees virus, blijf ik er voorlopig nog rustig onder.  Ik voel me wel wat koortserig, maar dat kan even goed van de zon zijn, want zowel Sabrina als ikzelf hebben een goe kleureke gepakt en met de wind voel je dat niet zo meteen.   Als er ook ademhalingsproblemen bij komen, dan zal ik het meteen laten weten...

Sebiet ga ik toch wat trachten te eten en zie dan wel hoe mijn lijf daarop reageert.

Morgen zijn we hier sowieso weg, we nemen dan een hotelletje in Vang Vieng zelf.  Ik hoop dat ik me dan wel wat beter zal voelen, want we willen een buggy huren om een toereke te doen in de bergen, in de hoop om ook enkele lagoons te zien.

So long!