Dag 11: Luang Prabang ‘BEREGOED’ !!!

Goeiemorgen iedereen, 

we staan op rond 8u30 en bespreken het vervolg van onze reis. Morgen zullen we de bus nemen naar Vang Vieng, zo’n drie uur rijden in zuidelijke richting.  Na het ontbijt wandelen we naar het stadscentrum, in de hoop een scooter te kunnen huren om naar de watervalllen te rijden, echter onderweg overtuigt een plaatselijke chauffeur ons om deze rit met zijn jeep-taxi te doen.  Bon, het is iets duurder, maar hij maakt met ons nog een ommetje langs de Wat Xien Thong. De vernoemde tempel is inderdaad zowaar mooier dan de Wat Mai!  Na een uurtje staat onze ‘jeep’ gereed.  We gooien onze rugzak in de bak achteraan en nemen plaats op de zitbanken. Over een vrij hobbelige en stoffige weg  rijden we in de richting van de lagunes. Na een uurtje komen we, volledig door mekaar geschud, aan op onze bestemming.   De jungle, het lichtblauwe water in combinatie met de vochtigheidsgraad maken het plaatje compleet. Echt graaf.  Terwijl we het pad naar boven bewandelen, zie ik rechts van mij iets bruin kruipen.  Een hond?  Nee, daar is het iets te groot voor.  Wat dan wel?    Nen beer.. ja verdomme, het is Baloe himself!  Het beest heeft ons niet in de gaten, althans dat hopen we.  In een reflex blijven we allebei stokstijf staan, Sabrina kruipt bijna in mijne rugzak.  Na enkele minuten, die trouwens aanvoelen als uren, besluiten we om toch stilletjes verder te stappen.  Lopen heeft geen zin en is zelfs niet veilig, want dat beest zou ons misschien wel voor een prooi kunnen aanzien.  We slagen er nog net in om een foto te nemen, totdat meneer de beer beslist om het op een lopen te zetten, gelukkig voor ons in een andere richting.  Shit, dat was machtig!  Een olifant, een beer, wat gaan we nog allemaal tegenkomen?

De watervallen zijn ook enorm mooi. We klimmen helemaal naar de top en we voelen het zweet letterlijk in onze bilnaad sijpelen.  Allez, ik voel dat bij mij en ik denk dat Sabrina waarschijnlijk wel hetzelfde zal ervaren.  Ik ben in elk geval niet gaan voelen of dachten jullie iets anders misschien?   In één van de lagunes waag ik het op een plonske en terwijl ik onder de waterval sta, zoals Tarzan ooit gedaan heeft, voel ik kleine visjes het eelt van mijn voeten vreten. Ondertussen neemt mijn Jane de nodige foto’s.  Een zeer leuke ervaring.    Na twee uurtjes staan we terug aan onze jeep, die ons langs magnifieke rijstvelden,  terug in Luang Prabang afzet.  Na een snel hapje, liggen we terug aan het zwembad, waar we nog net de twee laatste zetels in de ondergaande zon kunnen bemachtigen.  Gisteren hadden we het zwembad nog voor ons alleen, maar nu lijkt het alsof ze hier een bus toeristen hebben afgezet.  De rust is hier weg en wij morgen ook, dus dat is OK.

Vanavond sluiten we af in restaurant Tamarind, alom geprezen in de reisgidsen.  

Tot later!