Dag 4 - Kanchanaburi

Hallo iedereen, 

Onze 4e episode is al ver voorbij waardoor ik me voor de wiedeweerga zal moeten haasten om dit verslagje voor den donker in Europa te krijgen.  Rond zes uur verdwijnt de zon achter de bergkam,  die net voorbij de bocht van de Kwae-rivier een grillige maar wondermooie horizon vormt.  Mocht ik een schilder zijn en verf, doek en kwasten bezitten, zou ik er wel weg mee weten.  Maar goed, ik heb dus nog een klein uurtje, terwijl ik de dag, samen met jullie, overpeins.  

Deze ochtend nuttigen we het ontbijt aan de rand van diezelfde rivier.  Ik geef even mee dat ons resort ‘U Inchantree’ vernoemd is naar een 200-jarige boom die hier nog steeds staat. De Ichan tree geeft jaarlijks twee verschillende - eetbare - vruchten, de “In” en de “Chan”. Bovendien en nu komt de clou, refereren deze twee vruchten naar twee geliefden die elkaars liefde hebben beloofd, in dit leven én in het volgende.  

Toeval bestaat niet.

Het is al vrij druk in het restaurant , maar dat deert ons niet.  We hebben het perfecte tafeltje en nemen onze tijd.  Onze scooter wordt, zoals afgesproken, om 10u afgeleverd en nog voor we het beseffen, snorren we door het boerenlandschap van Kanchanaburi. We komen onderweg geen enkele Westerling tegen en zo hebben we het graag.  Eens we de stad uit zijn, verandert het landschap al gauw en neemt eenvoud haar plaats in.  We passeren dorre grasvelden en boerderijen.   Het is foorheet maar we genieten ervan om met onze Honda 125 cc (300 Baht/dag 8 euro) het échte Thailand te ontdekken.  Onze eerste tussenstop maken we aan de Giant raintree, een reusachtige boom van wel 100j jaar oud en een spanwijdte van meer dan 25 meter breed.  Echt gaaf om te zien! Check de foto’s.  We rijden verder en bereiken na een klein uurtje het Historical Park van Prasat Muang Singh, een oud Khmer tempelcomplex uit de 12e eeuw.  Het park zelf is zeer mooi aangelegd, maar we hadden er iets meer van verwacht.  Als je van oude tempels houdt, net zoals wij, absoluut de moeite, maar lang niet te vergelijken met hetgeen je in Cambodja kan zien.  Soit, we vinken het af.  We besluiten om nog even langs de Death Railway te gaan en de Krasae cave te bezoeken.  Hier waren we al eens geweest, maar het iconische beeld van het treinspoor op de houten paalconstructie waarlangs honderden dwangarbeiders naar beneden zijn gesmeten was enigszins vervaagd, dus het was de omweg meer dan waard. Het is ondertussen zo heet geworden dat het lijkt alsof we in een haardroger in overdrive aan het rijden zijn. Sorry, we weten dat het in Antwerpen iets kouder is en we voelen met jullie mee, maar quand c’est trop, c’est tropico!  Terwijl een bende Hollanders de sfeer aan het zwembad wat verpest, wegens té luid, bedenk ik me dat we vanavond in het restaurant van het hotel zullen eten.  Gisterenavond hebben we nochtans lekker gegeten,  met zicht op de wereldbefaamde brug, maar vanavond doen we het anders, wat verandering van spijs doet ne mens eten.  We hebben ondertussen honger als een beer,  die net ontwaakt is uit zijn winterslaap.  Ons tafeltje is gereserveerd om 19u.  Laat ons hopen dat “FC Boven de Moerdijk”, deze avond een tosti gaat eten, een patatje oorlog of misschien wel een bitterbal of 10,  wat kan mij het schelen.   Terwijl ik de hand leg aan mijn allerlaatste zin van dit verslag, zie ik in mijn ooghoek dat Sabrina, onze Tonics, zeer subtiel weliswaar, aanlengt met eerder aangekochte tax-free Hendricks GIN - voel je zeker niet aangesproken Sven Hendrickx :) -, al denken we ook aan jou!    Het leven is aan de durvers !   Smakelijk en tot morgen!