Dag 27 - Koh Lanta

Dag iedereen, 

mannekes, mannekes, het is vandaag nog warmer dan gisteren en alle dagen daarvoor.  De bekende Thaise weerman, Wongsakom Pornamathakorn,  heeft gisteren op het nieuws gezegd dat het vandaag wel 37 ° zou worden.   Ik denk dat hij gelijk heeft, wat een stielman.

Het valt ons enorm op dat er op Koh Lanta veel toeristen uit Scandinavië zijn.  Noren, Zweden Denen, Finnen, de hele rimram.  Het lijkt wel alsof er ergens in de buurt een schip met Vikingen tegen een grote rots is gevaren en al die mannen op kleine bootjes naar hier geroeid zijn.  Ze hebben hierbij ook nog eens opvallend veel kleine Vikinkjes bij.  Sommigen heten Hager of Thor.  Op het eerste zicht is het niet te verklaren.   We zullen het houden op het feit dat ze wellicht zijn gevlucht voor de barre winter in hun thuisland.  Pas op, ik heb er niets tegen, maar ik wou het toch even vermelden.

Omstreeks 10u zetten we aan.  Ons plan is om zo ver mogelijk in de richting van het Zuiden te rijden.  Er is maar één weg die daar naartoe leidt,  dus moeilijk kan dat niet zijn.  We houden even halt bij de waterval van Khlong Jhak, maar aangezien we die eerder al gezien hebben en ze destijds gratis was, weigeren we om er nu inkom voor te betalen.    We houden even verder halt aan Bamboo Beach. Een zeer mooie en vooral  kalme baai, die de clichés van de typische  stranden uit de reisbrochures van Cor en Don alleen maar bevestigt.  Blauwe zee, wit zand, rotspartijen en overhangende palmbomen, waarin aapjes aan het spelen zijn.  Buiten ons zijn er nog een handvol andere toeristen.  We drinken iets en zetten onze weg verder.  Na enkele kilometer bereiken we het National Park Mu Ko Lanta.
We betalen er 200 B per persoon en 20 B voor onze scooter, die we even verder dienen te parkeren. Deze baai is wondermooi en het uitzicht dat je hebt na de korte klim naar de verlaten vuurtoren is meer dan de moeite waard.  We leggen ons in de schaduw en het duurt niet lang of doen een klein plonske in het warme water.  We doen nog even een wandeling naar een hogergelegen viewpoint en staan versteld van deze prachtige locatie, die we nooit eerder bezochten.

We houden een laatste keer halt aan Ao Nui Bay, een must-see en zowat de mooiste baai van het eiland, zo wordt gezegd.  Er is maar 1 restaurantje.  De bar geeft een fraai zicht over de baai en werd opgebouwd met wrakhout.  Verder bestaat de inrichting uit zaken die aangespoeld zijn op het strand.  Geweldig inventief én decoratief maar tegelijkertijd ook confronterend als je ziet wat mensen allemaal in de zee smijten of op het strand achterlaten.  We lessen onze dorst en eten er een lekkere fruitschaal, gevolgd door een verfrissende duik in het helderblauwe water.  Ook hier zijn er maar een handvol toeristen.  Check de foto’s!

As we speak liggen we even aan het zwembad terwijl ik Hagar en Thor zie spelen met Roskilde en Frida. Ze hebben hun typische spangenhelmpjes gelukkig  in de kamer gelaten.  Het zou geen zicht zijn.    De zon gaat zachtjes onder.  Er wordt een eetfestijn georganiseerd in het hotel waaraan wij niet zullen deelnemen.  Ik hoop dat Sabrina zich straks wat beter voelt, want ik wil vanavond weer met de voetjes in ‘t zand zitten.

De avond verloopt zoals gepland en gehoopt.  Bij Jai Dee’s (volgens TripAdvisor het beste restaurant op het strand)  is het wel enorm druk en we moeten meer dan 40 minuten wachten vooraleer ons eten op tafel komt.  Niet getreurd.  We spelen  een spelletje digitale scrabble en we drinken een pintje.  Ik verlies het spel. Alweer.. We sluiten de avond af in een bar een beetje verderop. Daar speelt een coverband topnummers van ondermeer de Dire Straits, Pink Floyd en Nirvana. Voordat we weggaan steek ik wat geld in de tipbox.  Ook in dit café horen we quasi alleen maar “gereutepreute”   Deens, Zweeds en Noors praten.  We starten de Honda 160 cc en tuffen naar ons hotel.  Slaapwel!

Tot later!