Dag 25 - Krabi naar Koh Lanta

Beste vrienden, 

ondertussen zijn we al even aangekomen op het eiland Koh Lanta. 

Over gisteren zal ik kort zijn.  Het verhaal eindigt vrij plat en dan weten sommige trouwe lezers al meteen waar ik op doel.  

Even doorspoelen, ik bedoel, terugspoelen.

We staan allebei goedgemutst op maar voelen ons om één of andere reden nogal suf.    De rugzakken staan gereed en na het uitchecken stappen we in een minivan waarmee we naar de pier zullen worden gebracht.  Als de bliksem staan we op het dek van de ferry.  Er is nauwelijks plek om te zitten.  De bagage worden vakkundig gestapeld door het personeel van de rederij.  We moeten zo’n twee uur varen en de zee doet al vrij stoer.  Ik besluit om buiten op het dek te genieten van het landschap, terwijl het opspattende water voor enige verkoeling zorgt.    Sabrina blijft binnen zitten.  Ze heeft een reispilleke genomen want van lang op een boot zitten krijgt ze het zuur en wordt ze bovenal zo misselijk als een krab.  Nadat we voor de kust van Railay beach nog eerst passagiers overgezet hebben in een kleiner bootje, liggen we, in ‘t midden van de zee te dobberen.  De motoren worden stilgezet.  Niemand weet wat er aan de hand is, tot plots één van de personeelsleden komt zeggen dat we dadelijk zullen overstappen in een andere boot.  Euh, ja, ok, maar gaan we dat dan op volle zee doen?  Ik bedenk me dat er eind vorig jaar nog twee ferry’s gezonken zijn in Thailand, dit geheel terzijde.  Ik besluit om deze info niet te delen met de andere passagiers.  Informatie moet relevant zijn en niet leiden tot paniek.  Paniek en een woelige zee, daar is nog nog nooit iets goed van gekomen.    De man lacht en zegt: “No problem, we do it all the time”….waarop een tiental minuten later een andere ferry zowaar langszij komt varen, de twee boten aan mekaar worden vastgemaakt en alle passagiers overstappen van het ene wiebelende schip op het andere.   Eens we op boot twee zitten, moeten we erop vertrouwen dat onze bagage ook wordt overgezet.  Voor jullie beeld, geef ik even mee dat er zo’n kleine 150 zielen de trip maken, dus dat zijn heel wat koffers en rugzakken.  In die van ons zit een digitale AirTag.  Een snufje waarmee je je rugzak, of gelijk welk object waar je dat ding in steekt, vanop je GSM kan volgen.  Het zweet breekt me dan ook uit als ik zie dat op de moment we uiteindelijk terug aan het varen zijn, Sabrina’s rugzak, althans de AirTag die erin zit, niet meteen volgt, maar het lijkt alsof hij nog op boot één zit.   Pas bij aankomst op Koh Lanta maakt mijn gevoel van onbehagen plaats voor opluchting als blijkt dat de vertraging van het signaal enkel te wijten aan de beperkte internetdekking in de straat van Malakka.  Soit, gepakt en gezakt staan we op de pier van Koh Lanta, waar het een drukte van jewelste is en het duurt dan ook niet lang of we aangesproken worden door een gesluierde tuk-tuk chauffeur,  die ons tegen een schappelijke prijs naar ons hotel zal vervoeren.  De tuk tuk zelf is in feite een aftandse scooter, waaraan een nog aftandsere zijspan bevestigd is.  De geaccidenteerde weg gaat op en neer en op sommige momenten rijden we zo traag, dat ik het gevoel heb dat de motor het zal begeven en we zullen moeten duwen.  Eenmaal aangekomen in het prachtige Rawi Warin Resort komen de eerste krampjes opzetten.  De details ga ik jullie besparen.  Een totale leegloop is het.   Hopelijk duurt dit niet te lang of ik trek vacuüm.  Ik voel me even later zo slecht dat ik zelfs geen hap meer door mijn keel krijg.  Ik wil alleen maar slapen, wat ik dan ook doe. Sabrina, mijn trouwe verpleegster,  heeft van hetzelfde laken een broek en je zou dus kunnen stellen dat ze in hetzelfde bedje ziek is. Ze voelt zich evenwel toch nog goed genoeg om eten op de kamer te laten komen.  We nemen de nodige medicatie, branden een kaars en hopen dat het morgen wat beter zal gaan.  

As we speak liggen we met onze voetjes in het zand. Het strand is hier gewoonweg prachtig!   Voorlopig lijken onze darmen gekalmeerd.  Het ontbijt lijkt een normale transit door te gaan. We eten voorlopig enkel maar zaken waarvan we met zekerheid weten dat ze volledig dood zijn.  We vermoeden immers dat een paar slechte vongolé’s, die we gisteren in Krabi nochtans met smaak naar binnen hebben gewerkt, wel eens de boosdoeners zouden kunnen geweest zijn.  Of zouden we toch een slagje van de zon hebben gekregen?  Vandaag wordt een beach-dag en morgen of misschien straks nog, zullen we een scooter huren om de boel hier wat te verkennen.

Tot morgen!

See you later!

x