Dag 24 - Krabi

Beste iedereen, 

De DACMAN petjes doen hun werk en ook de mangoboom zorgt voor de nodige schaduw.  We schuilen voor de zon en dat is maar goed ook, want onze tere huid is dringend aan recuperatie toe.  We drinken een lekkere koude latte macchiato op het strand, waar het merkelijk rustiger is dan de vorige dagen.  Dat deert niet.  Rust is net de reden waarvoor we zijn gekomen.  Sabrina en ik genieten ervan.

Om 12u trek ik me terug in de fitness waar een loopband ondertussen mijn beste maat is geworden.  Met een runners-high gevoel leg ik me na een uurtje terug bij mijn reisgenote, die onze bedjes met haar leven heeft bewaakt.  We zwemmen samen in de zee en doen wat de meeste mensen doen als ze op een strand liggen.  Niet al te veel, tenzij dan een beetje mensjes kijken.  Ik kijk graag naar de mensen en maak er met Sabrina een wedstrijd van om,  puur op het uiterlijk,  te raden van welk land ze komen.  De Hollandse vrouwen, met hun immer overdreven rood gestifte lippen, maken het me soms té gemakkelijk.  Je hoeft er maar naar te kijken en je weet hoe laat het is.   Israëlische vrouwen daarentegen zijn ook gemakkelijk te spotten, aangezien het de mooiste vrouwen zijn ter wereld.  Ik denk dat Sabrina ook Joods bloed heeft, maar je moet wel de moeite doen om de stamboom uit te  spitten tot 1347.  Dat is veel werk en verdomd lang geleden.  

Sabrina zegt dat een collocatie nakend is.  

Het is inmiddels 14u en we laten een fles witte Pinot Griogio aanrukken en delen een lekkere panini met kip . Daarbij wordt een mandje zeer lekker gebakken frietjes geserveerd.  Ik heb niet voor niets 12 km afgehaspeld op die rubberen band. Er overvalt me evenwel geen schuldgevoel maar eerder een gevoel van intens genot.   Dit zou wel eens een mooie, perfecte namiddag kunnen worden.  We chillen wat en ik lees op mijn I Pad een boek van Herman, mijn favoriete Gentse schrijver.  

We zullen op het strand blijven en wellicht zal ik straks met Sabrina naar de zonsondergang kijken, die zich net zoals ze dat altijd pleegt te doen, in het Westen zal manifesteren.  Die zon, ze kan me wat, maar je kan moeilijk zonder.  Jullie mogen er vergif op nemen dat ik zo rond een uur of 17u30, maar daar kan gerust wat speling op zitten, twee tonics met ijs zal bestellen.  Het is al even zeker dat deze tonics opgepimpt zullen worden met een geestrijke drank.  Laat dat gerust gin zijn, wat met wat ijs een meer dan perfecte drinkbare combo vormt.  Beerschot heeft gewonnen, ze staan eerst.  Over Antwerp spreek ik niet, al dient gezegd dat ze hebben verloren.   Soms is elke reden genoeg om iets te drinken.

Ik prefereer de periode tussen 17 en 19u op gelijk welk strand ter wereld.  De zon staat dan lager waardoor ze aangenamer aanvoelt. Ze laat bovendien een magische zilveren  glinstering na op de zee, alvorens ze erdoor zal worden opgeslokt.  Het wordt dan ook nog rustiger op het strand, want de meeste jonge ouders zijn dan al lang vertrokken met hun schattige kindjes. Hongerig en meestal blètend, sommige wellicht met een volle pamper.  De mama’s en papa’s weten wat gedaan, als ze de buggy’s met strandspeelgoed hevig ploegend in het mulle zand tot in de hotelkamer krijgen. Wie weet, staat ons dit ook nog terug te wachten.  Als grootouders welteverstaan.  Geen paniek, nu nog niet, al kan ik bij de gedachte alleen al, nauwelijks een lichte grijns onderdrukken.     Zou ik een zonneslag hebben?

Vanavond hebben we gereserveerd in een ander restaurant.  We zullen er een zeevruchtenschotel eten en hierbij hoort een plastieken bavet en handschoenen.  Het zal een smulfestijn worden dat zijn gelijke nog niet snel heeft gevonden.  Enfin, dat hopen we maar.

Nadien moet er ingepakt worden, want morgen verkassen we en gaan we nóg zuidelijker.  Koh Lanta, op zo’n twee uur varen van hier, wordt onze volgende bestemming.  

See you !

X