Dag 23 - Krabi

Beste volgers, 

terwijl de meesten onder jullie nog in een warm bedje liggen en binnen enkele uren een nieuwe werkweek zullen aanvatten, is het hier momenteel 8u in de ochtend en naar schatting zo’n 25°.  Vermits het onze laatste dag op Krabi is, laten we niets aan het toeval over.  We zijn alle handdoekleggers, waarover ik al genoeg geschreven heb, een vette stap voor en liggen beiden voldaan, na een lekker maar iets té copieus ontbijt,  naar de zee te kijken.  We hebben topplaatsen kunnen bemachtigen!    Hopelijk zullen de mangobomen naast onze ligbedjes op de eerste rij,  ons wat schaduw bezorgen.  Dat zal nodig zijn na gisteren, maar daarover dadelijk meer.  De Adamanse zee lijkt ‘s morgens op een vlak gestreken blauw laken.  De krijtrotsen en de vele mini-eilandjes aan de horizon lichten mooi op door de opkomende zon.  Slechts enkele boten varen voorbij, maar dat zal straks anders zijn. In de namiddag steekt er meestal een windje op, waardoor ook de zee iets onstuimiger wordt en het bootverkeer ook wat drukker  Terwijl vroege wandelaars en andere sportievelingen hun eerste passen in het zand zetten, neem ik jullie graag mee naar zondag 28 januari 2024.  Een verdomd hete zondag.  

We worden mooi op tijd opgehaald en per tuk tuk naar de vaargeul gebracht, waar tientallen longtailboten liggen te wachten om toeristen naar hun bestemming te brengen.  Bij de kennismaking met onze bootman is het al van de eerste moment duidelijk  dat de man geen letter Engels spreekt.  Gelukkig is er nog zoiets als Google Translate, waardoor er zich een artificieel gesprek ontspint, waaruit we begrijpen wát we zullen doen, waar we heen gaan en vooral waar we moeten gaan zitten in de boot.  Dat laatste is nochtans vrij duidelijk.  Op het voordek van de boot ligt een fraaie dubbele matras met sjieke kussens.  Dát wordt onze plek, al duidt onze bootman ons wel op de ‘bootbalance’.  We zullen dus niet te zot moeten doen en ervoor zorgen dat we elk aan één kant blijven liggen.  De man zal het woord ‘bootbalance’ tijdens de trip een paar keer moeten herhalen.  We droppen wat tonic, een zo niet onbelangrijk ingrediënt voor een GT in de koelbox van de kajuit.  De motoren worden gestart.  Er is geen wolkje te bespeuren, we hebben er allebei zin in.  Dit wordt een topdag.  We passeren eerst langs Railay Beach waar we een wandeling maken en zo ontdekken dat Railay in feite een landtong is met twee stranden, Railay East en West.  Als we terug aan boord gaan, doet onze bootman teken om achteraan te gaan zitten omdat het harder is beginnen waaien en het daardoor misschien wat té gevaarlijk wordt.  Dat is buiten de waard gerekend.  In dezelfde gebarentaal maak ik duidelijk dat we braaf zullen blijven liggen op onze kussens, waarop onze bootman, schouderophalend maar goedkeurend knikt en de motoren start.  We varen, weliswaar aan een iets trager tempo, verder naar Koh Tub  waar we gedropt worden aan een hagelwit strand en de zee appelblauwzeegroen kleurt.  Appelblauwzeegroen is een fel onderschatte kleur, vind ik zelf, dit geheel terzijde.  In tegenstelling tot rood, de kleur van bloed en gevaar,  wat een fel overschatte kleur is.  Dit is dan weer geheel niet terzijde.  Even later varen we verder naar Chicken Island oftewel Koh Kai.  Op zo’n 100 meter van de rotsen wordt het anker gedropt, waardoor we van daaruit in de zee moeten springen, met snorkel en zwembril op zoek naar koraal en gekleurde vissen.  Het moet zijn dat de vissen gisteren collectief verlof hadden en samen met de koralen ergens op een feestje zaten, maar wij hebben ze in elk geval niet gevonden. Aan onze bootman moesten we ‘t ook niet vragen want zonder internetbereik doet Google Translate niet wat het moet doen.   Een kwal of twee hebben we wél gezien én gevoeld.   Enfin, enigszins teleurgesteld en met armen en benen, die voelen alsof we in een brandnetelstruik waren gevallen,  kruipen we terug aan boord.  Met de prachtige eilanden als achtergrond, rusten we even uit in het salon op het voordek.   Een Gin Tonic of twee doet de pijn verzachten.  Ik gebaar naar onze bootman dat hij zich vooral niet moet haasten.  De man knikt.  Amper tien minuten later starten de motoren alweer.  Ik ben blij als de mensen begrijpen wat ik wil zeggen…...Na enige tijd, zetten we onze voeten op het witte strand van het prachtige Poda Island.  We vleien  ons neer op een handdoekje, ik trotseer de wilde golven en lees mijn boek uit.  Nadien dutten we even in.  Na een uurtje of zo, wie zal het zeggen, want tijd is een relatief begrip als je op vakantie bent, keren we terug naar onze boot.  Een poosje later zullen we op het strand van Ao Nang terug aan wal gaan, na een superleuke dag, waarbij we de eilandjes in alle luxe van nabij hebben mogen bewonderen.

Het valt ons wel op dat de zon ons stevig te pakken heeft en dat is nog voorzichtig uitgedrukt.  Queen Lobster ziet eruit alsof iemand een pot met rode verf over haar schouders en benen heeft uitgekieperd en met King Crab is het al niet veel beter.  Zijn hoofdhuid voelt alsof ze er elke moment gaat afvallen.

We vluchten naar onze kamer waar aftersun-crème wordt gesmeerd en Sabrina een ijskoude handdoek op mijn hoofd legt om het te doen afkoelen. De airconditioning wordt op maximum gezet.  We lezen wat en rusten uit.  Even later zijn we genoeg gerecupereerd en drinken een aperitiefje op ons terras, terwijl we een selectie maken van de foto’s.   We sluiten de avond af in het naastgelegen Fischermans-restaurant, waar we net zoals de vorige avonden, een tafeltje hebben gereserveerd aan de buitenzijde van het terras.  Nauwelijks dertig meter verder strijken de golven zachtjes over het strand.  

Tot later!