Dag 13 - Mae Hong Son naar Pai

Dag beste vriendjes, neem een koffie, wrijf de prut uit uw ogen en maak u klaar voor een ietwat langer verslag, 

Vandaag zullen we de voorlaatste etappe van onze roadtrip afleggen.  Naar verluidt is de weg naar Pai één van de mooiste maar meteen ook één van de zwaarste qua bochtenwerk.  Ik heb het ‘links-rijden’ ondertussen volledig onder de knie, waardoor ik de lijnen op de baan soms meer als versiering zie dan wat anders. Mijn co-piloot is het daar niet altijd mee eens.  Gelukkig heb Ik nog wel een aantal tussenstops voorzien want we willen natuurlijk niet heel de tijd in de auto zitten. We zijn daarom vroeg uit de veren, zodat we meteen na het ontbijt, zo rond een uurtje of 9 kunnen vertrekken.  Terwijl Mark Knopfler zijn eerste tonen speelt en de zon al flink haar werk doet, rijden we naar een afgelegen dorpje, Baan Nam Soi. Het wordt bewoond door de Paduang, een Karenstam die we de dag voordien ook al in een andere nederzetting bezocht hadden. Ik had misschien beter eerst wat meer info opgezocht over de manier waarop dit verscholen dorp bereikt kon worden.  Dan had ik geweten dat de onverharde weg ernaar toe eigenlijk enkel geschikt is voor 4x4 voertuigen en je via diepe geulen en scherpe stenen met de auto ook nog eens over een beekje dient te rijden.  Omdat het zo afgelegen ligt, bieden touroperators het ook niet aan en raden ze zelfs aan om zeker niet alleen te gaan.  Met wie dan wel, is me wel een raadsel.  Bon, we zijn er wel geraakt en het was de moeite. Dit voelde veel meer aan als een dorp waar mensen écht leven, dan dat de focus ligt op het verkopen van prullaria, zoals in de eerder bezochte dorpen.  We rijden weer verder en passeren langs de machtige Nam Tok  Pha Sua waterval.  Inkomprijs 200 Baht / pp maar daarvoor mag je ook de Fish cave bezoeken. De waterval ligt midden in de jungle met indrukwekkende bamboe en via een glibberig paadje kom je dichterbij.  Zoals dat met watervallen gaat, valt het water naar beneden alsof het nooit iets anders gedaan heeft.  De fish cave, die enkele kilometers verder te vinden is, ligt verscholen in een prachtig park.  We kopen een mandje met visvoer en via een mooi aangelegd wandelpad komen we aan de grot waar duizenden mastodonten van vissen, sommigen zijn wel 25 cm breed en een halve meter lang, gemeten tussen mijn duimen, het eten bijna letterlijk uit je handen komen halen.  We zetten onze tocht verder en komen aan bij de 500 meter lange Su Tong Pae Bridge iets ten noorden van Mae Hong Son.  De iconische bamboebrug is aangelegd tussen de rijstvelden en leidt naar een tempel op de berg. We passeren enkele monniken, boeren en locals die deze brug dagelijks gebruiken.  Er zijn jammer genoeg ook wat Koreaanse toeristen.  We besluiten om hen te negeren.  Op zo’n 60 km van onze eindbestemming komen we rond 14u aan in het dorpje Ban Ja Bo.  Het dorp wordt bewoond door de Lahu-stam, een minoriteit die zijn oorsprong heeft in Tibet. Met een FENOMENAAL uitzicht op de vallei, eten  we er een superlekkere maar vrij pikante noedelsoep (80 B) en sluiten af met een koffie.  Ik waag me zelfs aan een matcha-koffie.  Het groene spul blijkt niet te zuipen.  Ik moet ophouden met altijd speciaal te willen doen.  Met pikante soep en koffie nemen we wel een risico als je je bedenkt dat we daarna nog meer dan een uur moeten bollen en er niet altijd propere WC’s in de onmiddellijke omgeving zijn.   Niettemin houden onze darmen het vol en laten we de rijstvelden, met grazende buffels achter ons en komen we zonder al te veel brokken aan in het wondermooie Pai.  We checken in in het Family Zen resort. Enkel een bamboebrug scheidt ons van het kleine maar gezellige dorpscentrum waar we even later zullen rondkuieren op de avondmarkt.  Je kan er minstens even lekker eten op straat bij de foodtrucks als in de vele  gezellige restaurantjes.  Pai en dan vooral ‘‘s avonds heeft meer weg van een internationaal congres voor getatoeëerde alternatievelingen, gekleed in lange broeken met olifantendessins, piercings en minstens een fles bier in de rechterhand ofwel een joint in de linker. Sommigen combineren beiden.  Niettemin is de sfeer chill en zeer laidback, al komt dat misschien ook omdat de meeste aanwezige jeugd  tussen de 18 en 25 jaar er zo stoned als een garnaal bij loopt.  Toch voelen we ons hier thuis al hebben we daar geen drugs voor nodig, laat staan zo’n mottige broek.  

Morgen staat er niets gepland behalve zwembad, zonnen,lezen & rusten, want zo’n roadtrip gaat je niet in je koude kleren zitten.  

Vergeet de foto’s en video’s niet te bekijken!!! 

Tot later