Dag 8 - Valladolid

Beste vrienden en vriendinnen, 

vandaag is het weer zeer vroeg dag, hetgeen zoveel wil zeggen als dat Sabrina en ik omstreeks 7u30 de parking van het hotel achter ons laten en met onze lichtblauwe scooter Italika in de richting van EK Balam rijden.  Je kan op een reis naar Mexico niet genoeg Mayacultuur opsnuiven dus willen we deze tempels ook nog wel zien.  Ek Balam ligt wat meer verscholen in de jungle en aan sommige van de overblijfselen is dat ook duidelijk te merken.  Sommige gedeelten  zijn volledig overwoekerd, net zoals we dat ook ooit gezien hebben in Angkor Wat (Cambodja).  Het leuke is dat je deze ruines mag beklimmen en dat doen we dan ook, terwijl boven onze hoofden een koppel gieren cirkelt.   Zouden die beesten iets in hun schild voeren?  Het verhaal met die gieren is ons gisteren uitgelegd en is vrij simpel. Wilde honden jagen om en rond de tempels op de vele leguanen, de leguaan wordt opgepeuzeld want de hond is sneller en slimmer.  En de gier? Ah, die mag de restjes hebben.  Voilà, tot zover mijn National Geographic-bijdrage en de verklaring voor de aanwezigheid van de gier.  Vermits wij geen leguanen zijn, hoeven we ons niet te veel zorgen te maken.

Na een fikse beklimming  heb je boven de toppen van de bomen een adembenemend zicht.  Ja, dit is echt wel de moeite en wie het tegendeel beweert is niet goed bij zijn hoofd.  Gelet het ontiegelijk vroeg tijdstip (08u15) zijn we praktisch alleen op de site  waardoor we ook tijd nemen om in alle rust van de prachtige natuur te genieten.  Na twee uurtjes houden we ‘t voor bekeken en snorren we terug in de richting van Valladolid.  Bovendien beginnen onze magen te protesteren.  We brunchen in een zeer toffe zaak, La Palapita genaamd (op enkele meters van ons hotel). Nadat we voldoende krachten hebben opgedaan is het weer tijd om enkele cenotes te bezoeken. Die van Oxman is de eerste aan de beurt.  F-E-N-O-M-E-N-A-A -L.   (Check onze foto’s!) Er is wel wat volk en toegegeven, er is een zeker pretparkgevoel, maar het is en blijft een gave ervaring.  We dalen telkens via steile en vooral gladde trappen af, want een cenote ligt nu éénmaal onder de grond.  We nemen allebei een duik en genieten ervan.  Het water is fris maar niet té koud.  Lianen hangen net zoals versleten gordijnen uit het plafond te bengelen en aan de zijkanten van de zwemkom vormen zich meerdere stalactieten.  Het gat in het pafond zorgt voor wat daglicht al zijn er ook cenotes waar dit gat niet aanwezig is.  We zullen later ook nog de cenotes Xkeken Dzitnup en Saamal bezoeken.  De ene is al wat mooier dan de andere natuurlijk maar het is een leuke afwisseling en vooral een goed excuus om te vluchten van de hitte.  Zes cenotes op twee dagen is echt wel voldoende, er zijn er nog 2994 te bezoeken.  Het zal niet meer voor vandaag zijn.  Op onze volgende bestemmingen zullen we er misschien nog tegenkomen, wie weet.  Het zwemmen in cenotes,  je moet dat rustig opbouwen aldus een zeer gerenommeerde Maya-geleerde, van wie de naam me even ontsnapt.     

Rond 17u droppen we onze scooter af en eten we nog een ijsje op het grote centrale plein, met de ‘Iglesia San Servacio’ op de achtergrond.  Het is zondag en er is dan ook redelijk wat volk in de stad.  We zijn bekaf, want van al dat geklim op tempels en gezwem in ondergrondse grotten, daar wordt ne mens moe van.  We rusten wat uit in het hotel en hopelijk worden we op tijd wakker voor een laatste avond in Valladolid  op het dakterras van El Meson del Marques.  Tot later!