Dag 23 - Tulum

Dag lieve vrienden en familie, 

soms schrijft een dagverslag zichzelf.  Ik hoef dan niets te fantaseren of uit te vergroten, laat staan dat ik links of rechts wat moet overdrijven om de spanning erin te houden of om het allemaal wat leesbaar te houden.  Nee, zo’n aangedikt verhaal, dat is niet meer van deze tijd en  soms is het meer dan voldoende om te vertellen wat er gebeurt.   Niets meer en niets minder.

Vandaag kruipen we rond 10u op de scooter en tuffen we naar de Gran Cenote.  Dit is de meest bekende cenote in de omgeving maar het zou ook de mooiste zijn, zo wordt gezegd.  Aangekomen blijkt het in elk geval de duurste van al de cenotes die we deze reis bezocht hebben.  Voor een luttele 24 euro per persoon ben je binnen en eens je daar bent wordt er streng op toegekeken of je geen zonnecrème gebruikt en je je op voorhand doucht.  Het haar dient hierbij volledig nat worden gemaakt.  Die Mexicanen zijn geen (bos)uilen als het op hygiëne aankomt.  De cenote bestaat uit twee delen en is inderdaad prachtig. Het water is van een soort blauw, waarvoor ze volgens mij de naam nog moeten uitvinden.  Er zwemmen waterschildpadden vrij rond en via een tunnel kan je snorkelen van het ene deel naar het andere .  Echt wel de moeite maar absoluut geen 24 euro waard, maar bon, we moeten onze laatste pesos toch aan iets spenderen.  Na een uurtje houden we ‘t voor bekeken en rijden we verder in de richting van Casa.  Dit is een klein gehucht waar ook een cenote zou zijn en waar je eveneens wat aan het strand kan zitten.  We volgen de pijlen en komen zo terecht in een bewaakte wijk.  Aan de slagboom moeten we onze naam opgeven, die ook genoteerd wordt.  Nadat we onze scooter gelaveerd hebben tussen de vele putten en oneffenheden van de baan, worden we gewenkt door een jongeman, die ons vraagt of we willen snorkelen in de cenote.   Misschien wel. Er wordt ons uitgelegd dat je de lagune enkel al snorkelend mag betreden met een gids.  Sabrina gebruikt haar joker en niet veel later zal blijken dat ze hier misschien wel een meesterzet doet.  Ik word gekoppeld aan ‘Freddi’.  Een niet zo slanke Mexicano.  Hij legt me uit dat we zo’n uur in het water zullen liggen.  Er wordt me een reddingsvest gegeven en zwemvinnen.  Mijn masker en snorkel heb ik zelf bij.  Ik kijk wel uit en wil geen mondstuk in mijn mond waar heel Noord-Amerika en wie weet nog allemaal aan heeft liggen lurken.  Met twee duikelen we de lagune, dewelke op sommige stukken slechts 2 meter breed is.  Links en rechts alleen maar jungle.  Het water is zo helder als wat en ik schat zo’n 15 meter diep.  Onder ons zijn enkele duikers aan het duiken en verder zijn we er zo goed als alleen.  Na twintig minuutjes neemt Freddi me bij mijn arm en zegt hij om stil te gaan liggen en mijn benen vooral niet te bewegen.  Ik ben een goede leerling dus ik doe braaf wat hij me zegt,  tot ik links tussen het struikgewas, op een 4-tal meter van mij verwijderd, de groene hoekige schubben opmerk van een krokodil. De gigant blijft liggen en ik zie de ogen duidelijk knipperen, maar ik betwijfel of het een vriendelijk knipoogje is.   Je leest het goed, een K-R-O-K-O-D-I-L.  Vermits mijn gids ook rustig blijft, wil ik zeker niet uit de toon vallen, maar ik heb er toch moeite mee.  Freddi zegt me dat als ik stil blijf en niet te veel bruuske bewegingen maak, er niets zal gebeuren.  Het is ook best dat ik niet dichterbij zwem.  Ik knik eens en zeg dat ik dit laatste zeker niet van plan ben. Ik neem mijn GSM en begin te filmen.  Ik bedank de krokodil dat ze zo braaf is blijven liggen voor de foto en vraag aan Freddi of hij nog iets anders in petto heeft. Met andere woorden gezegd, “zijn we weg of hoe zit het?”.  We dobberen verder, waarbij ik toch ongeveer 20 keer, maar ik kan er een paar keer naast zitten, achterom kijk om te zien of die groene Lacoste me niet volgt.  Dat doet ze niet.   De zwemgeul wordt nog smaller en de beplanting nog intenser. Freddi zegt me dat ik mijn vest moet uitdoen, om op die manier onder de begroeiing te kunnen duiken.  Vermits ik zonet een krokodil heb overleefd, ga ik ervan uit dat het ergste wel voorbij is, dus ook hier volg ik gedwee.  Op sommige stukken moet ik onder water wel 6 meter overbruggen en 2 tot 3 meter diep duiken, zo niet is er geen doorkomen aan.  Echt wel een grave ervaring moet ik zeggen.  Een jungletocht maar dan te water.  We komen uiteindelijk op een “dood”lopend stuk, al was ik er zeker van dat dit bij de krokodil in zeker zin ook al het geval had kunnen zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.  We doen heel het stuk nog een keertje over, maar dan in tegenovergestelde richting.  Eens aan het stuk gekomen waar voordien de kroko nog lag, merken we nu dat hij er niet meer ligt, waarbij mijn gids doodleuk zegt dat hij wellicht weg gezwommen is.  Niet echt geruststellend,laat staan comfortabel, als je ‘t mij vraagt, want waar is dat beest naartoe?  Freddi legt rustig uit.  Krokodillen eten geen mensen, waarop ik zeg dat mensen van krokodillen wél dure handtassen, schoenen en riemen maken, dus dat ik daarom niet echt gerust ben noch veeel vertrouwen heb in wat de krokodil van mensen denkt.  Freddi grijnst eens en zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken.  We komen veilig aan, waaop ik mijn gids uitvoerig bedank.  Dit maak ik wellicht in heel mijn leven niet meer mee.  En Sabrina ?  Die zit wat verder op een terrasje te genieten van een pintje en is zich niet in het minst bewust van wat er zich afgespeeld heeft.  Ik bestel me een Corona en laat het gele vocht in één teug in mijn keel vloeien. Ge zou van minder grote dorst hebben!    Het filmpje is te bekijken in de videopagina van deze blog. 

We liggen nog wat in de zon en eten later nog een ijsje in Tulum Pueblo.  De laatste benzine spenderen we aan de achterbuurten van Tulum, die eigenlijk meer weg hebben van sloppenwijken.  Het contrast met sommige hotels waar je zonder enig probleem 2000 euro per nacht betaalt is enorm groot.  Deze avond worden we verwacht in eetcafé Bonita.  Een coverbandje zal er zoals eerder gezegd  live nummers brengen van de Beatles.  Het zal meteen onze laatste avondlijke uitspatting worden op Mexicaanse bodem.  Morgen checken we rond 12u uit en zitten we even later op de bus richting de luchthaven van Cancun.  De cirkel zal dan rond zijn.  Dit geeft me tijd genoeg om een allerlaatste dagverslag te schrijven, naar goede gewoonte getitteld ‘de epiloog’.

Hasta la vista!