Dag 5 - Isla Holbox

Buenas Dias, 

we staan vrij vroeg op onder een blauwe hemel.  Rond 8u is het hier al zo’n 23° warm.  De zee vertoont nauwelijks een rimpel en de zwarte aalscholvers hebben de duiven verdreven van de houten palen die uit het water steken.  Daar zullen ze trouwens heel de dag ziiten, god weet waarom.  De betonnen restanten van wat ooit reddershuisjes waren, zijn kleurrijk met grafitti bewerkt en het is raar maar ik kan het contrast van de felle kleuren zowaar appreciëren naast de blauwe zeevlakte.   Street art noemen ze dat hier, enfin, beach art dus.  We lezen wat en claimen op die manier alvast een zitbedje want een snelle rekensom heeft ons geleerd dat er wellicht niet voldoende zijn, rekening houdend met het feit dat het hotel volgeboekt is. We houden niet van die tactiek, die ik in een eerder verslag toeschreef aan de Duitse Siegdrang (zie reisverslag Laos-Thailand 2020), maar voor de laatste dag op het eiland willen we liever niets aan het toeval overlaten.   Na een simpel ontbijt waag ik me aan een looptoertje.  Kwestie van die kuiten, waarvan meneer doktoor vermoedt dat er een chronisch compartimentsyndroom in het spel is, even te testen.  Op het lange witte strand doe ik ongeveer 7 km en de kuiten houden stand.  Geen pijn.  Er zijn lelijkere plaatsen om te gaan lopen.  Als ik bezweet maar voldaan terug aan het strand aankom, ligt mijn reispartner wat te lezen en het zal dus een dagje luieren en zonnen worden. As we speak ben ik erin geslaagd om de bus naar Vallodolid te boeken, wat met het belabberd internet geen sinecure is.   Sabrina kiest ondertussen een hotelletje uit en ook dat is niet zo simpel.  Als je begint met de reviews te analyseren krijg je een punthoofd of op z’n minst migraine van de 2e categorie.  Allez, ik geef een voorbeeld: “”schitterend hotel, maar in de kamer ruiken we een rioolgeur, maar niet altijd””””. (????) Wat moeten we daar nu mee?  Een ander voorbeeld:  op 1/2/22: “”” zeer uitgebreid ontbijt””” om dan op 2/2/22 voor hetzelfde hotel te vernemen dat het ontbijt vrij karig is…. Wat is het nu?  Laat mij maar wat mijmeren, ik heb al zeer lang geen mandaat meer om de keuze van de hotels te bepalen, dat weten jullie ook wel,   ;) .

We hebben Isla Holbox zo wel wat gezien.  Het is tijd voor iets nieuws.    Deze avond hebben we een tafel gereserveerd in Restaurante La Tortuga en morgen checken we uit om 12u.  Via een geel golfkarretje, den boot en bus op. We verwachten rond 16u te arriveren in het koloniale Valladolid.

Oh ja, wat het weerbericht betreft moet ik mijn eerdere stelling herzien.  Gisterenavond keerden we terug van het centrum terwijl de hemelsluizen gedurende een uur of twee werden open gezet. Als ‘t hier regent, dan regent het.  De straten werden hierdoor herleid tot een offroad slijkparcours waar we ons zoals volleerde veldcrossers doorheen trachtten te ploeteren.   Eénhandig welteverstaan, want de flash van de GSM deed immers dienst als fietsverlichting.  Zeer handig, wetende dat er 2 Petzl’s op ons lagen te wachten in de kamer.  Op enkele meters van het hotel zien we een wasbeer die net zoals wij tracht te schuilen voor de stortbui.  Ik hoef er geen tekening bij te maken dat we allebei drijfnat aankwamen en iedereen die ons kent zal ook wel weten dat dit vooral op mijn lachspieren werkte en net iets minder op die van Sabrina.  Heb ik al gezegd dat het hier zalig is?   

Wat is het heet vandaag - we kunnen het amper uithouden, we koelen af in de ondiepe zee én drinken een fris pintje met bijhorende nachos en guacamole.  Viva las vacaciones!

Als we even later willen douchen blijkt er geen druppel water uit de kranen te komen en blijkbaar kampen  andere hotels op dit gedeelte van het eiland  met hetzelfde probleem.  De hersteltijd varieert tussen 10 à 15 minuten tot 2 uur, naargelang aan wie ik de vraag stel.  Ik spring dan maar in het zwembad terwijl Sabrina zo’n vooraf ingepakte natte handdoek gebruikt.  Terwijl we allebei zo’n beetje opgefrist zijn, horen we dat het water terug in de leidingen borrelt.  We nemen toch nog gauw een douche.  Even later merken we,  tot onze verbazing, dat het waterpeil van het zwembad waar ik zonet even in lag met 1/3 gedaald is.  De darm met bijhorende pomp doet me vermoeden dat…enfin, jullie kunnen het verhaal wel vervolledigen denk ik.  

Even later genieten we van een schitterende maaltijd in een ongelofelijk graaf kader (restaurante Casa Las Tortugas).  De foto’s volgen!

Het is nog geeneens 21u30 terwijl we allebei bijna een kaakspierverrekking oplopen van het gapen.  Slaapwel