Dag 4 - Isla Holbox

Dag vrienden, 

Gisterenavond hadden we ‘t idee opgevat om eens in een sjieker restaurant te gaan eten.  Knap interieur, coole muziek en pasta met kreeft met een lekker glas wijn.  Dat was het plan. Bon, eens gezeten bleek er geen kreeft te zijn alsook de wijn die ik wou was niet in voorraad.  Reden? “” Door het mindere weer,  meneer”””.  Voor wat  de kreeft betreft kan ik dat nog ergens begrijpen, maar wat heeft de wijn in godsnaam met het weer te maken?  Zijn de druiven dan opgedroogd, werkt den brouwer alleen met goed weer?   Ik weet het niet en vraag het ook niet.  Ik word gedwongen om een duurdere wijn te kiezen, zogezegd de enige die ze hadden en ik laat duidelijk mijn ongenoegen blijken.  Ik weet het, we hadden kunnen opstaan om de keet te verlaten, maar de honger was daarvoor iets té groot.  We kiezen voor een lekkere pasta met scampi’s dewelke op een kunstige manier op onze borden wordt gedresseerd.  Nadien is de garçon Luis verrast als blijkt dat we niet van plan zijn om enige fooi achter te laten. Geen enkele peso zelfs.   Ik leg Luis beleefd en kordaat uit dat hij het niet persoonlijk moet opvatten en dat dit gewoon een zakelijk ‘iets’ is.  Ik suggereer dat hij beter het bord ‘specialidad Pasta Lobster’ aan de voordeur kan weghalen om zo teleurgestelde klanten te vermijden.  Je kan dus stellen dat ik in feite wél een tip heb gegeven, alleen was het niet dé tip dewelke Luis verwacht had. Wat kan het ons schelen?  Het heeft niets met gierigheid te maken, want als ‘t goed is mogen ze van mij zeker iets extra ontvangen, maar een fooi moet je verdienen en dat doe je niet door je klanten te behandelen als dommerikken en nog minder door te denken dat je ze in ‘t zak kan zetten.  In Antwerpen hebben we daar trouwens een spreekwoord voor, ….vrij vertaald “Con todo Amberes pero no conmigo” . Je hoeft  geen avondschool Spaans te hebben gevolgd om te begrijpen wat ik bedoel.  

Deze morgen zijn we na het ontbijt verkast naar een ander hotel.  La Puerta Azul ligt amper 60 meter verder en je zou dus gerust kunnen stellen dat het vlakbij is, of wat had je gedacht?Terwijl ik dit dus schrijf liggen we op onze bedjes naar de zee te turen en wachten we totdat onze “room with oceanview” klaar is.  Er is dus vandaag nog maar bitter weinig gebeurd, maar ik kan nu al wel zeggen dat we van plan zijn om deze middag naar Punta Mosquitos te fietsen waar we hopelijk flamingo’s en andere pluimige schoonheden zullen ontdekken.  Het is bloedheet en nét terwijl er vandaag regen werd voorspeld, is er geen wolkje te bespeuren. Een correcte weersvoorspelling, daar doen de Mexicanen  wel eens lastig  over, maar dat zal dan wel aan het weer liggen.  Enige woordspeling is louter toeval.  

Ik besef dat het tijdsverschil met het koude en regenachtige België ervoor zorgt dat jullie steeds ‘s nachts moeten opstaan om onze avonturen van de dag ervoor te vernemen. We vinden dat enorm dapper en onze appreciatie heeft enkel een begin en geen einde.  We zouden natuurlijk ‘s nachts om 3uur kunnen opstaan om te gaan fietsen of te zonnen op het strand, zodat jullie deze verhalen kunnen lezen bij de eerste koffie.  Maar het valt te verwachten dat we wellicht voor zot verklaard zouden worden, zoveel is duidelijk.  Bovendien is het ook vrij gevaarlijk want de fietsen hebben hier geen licht.  Onze excuses zijn welgemeend, ook al zullen ze 6 uur te laat komen.  

In de blakende zon, wat anders, fietsen we, zoals eerder gezegd en geschreven, richting Punta Mosquitos.  De omgeving is adembenemend mooi, nog mooier en het zou gevaarlijk zijn voor mijn gezondheid.  Ik heb nochtans een sterke gezondheid maar mijn kuiten staan soms op springen.  We zien pelikanen en reigers, maar jammer genoeg geen flamingo’s.  Het is alom geweten dat flamingo’s een eigen willetje hebben, vooral de roze exemplaren.   Dat komt door teveel garnalen te eten, ik zeg maar wat.  Aan mij is geen grote ornitoloog verloren gegaan, zo niet zouden jullie deze onzin nog geloven ook.  De witte zandbank snijdt de baai in twee helften en langzaam waden we ons een weg.  We struikelen bijna over de vele zeesterren.  Sabrina heeft haar voorzorgen genomen en draagt haar bijzonder onsexy waterpantoffels, want als ze ergens zou intrappen, met een ongeneeselijke ziekte als gevolg of een amputatie hier en daar, dan ben ik wellicht nog niet jarig, zoveel is weeral zo zeker als dat 18 + 2004, 2022 is.  Wat ben ik toch een rekenwonder.  We genieten van de tropische omgeving.  De zee kleurt wel meer dan 50 tinten blauw.  We drinken nog iets op het leuke terras van hotel Las Nubes en zetten dan koers richting onze eigen verlijfplaats.  Onderweg halen we nog enkele empanadas en werken die weg op het balkon van onze kamer.  Het zicht is inderdaad zeer mooi, De kamer is ruim en voorzien van alle comfort en dat mag ook wel voor het aantal duiten we hiervoor hebben neergeteld.

We sluiten de namiddag af in de strandbar van het hotel, terwijl mijn eega weeral een hongerke heeft;  Ze bestelt een lekker ceviche en we drinken een fris pintje.  We merken dat we allebei meer dan een kleureke hebben gepakt en we blijven wat uit de zon.  

Tot morgen!