Dag 15 - Palenque naar Campemento Lacandones

Goeiemorgen iedereen, 

we hebben er onze laatste nacht op zitten in Palenque.  We drinken nog even een capuccino en stellen vast dat de brulapen opvallend stil zijn, zou het zijn omdat het zondag is en ze misschien in één of andere kerk een mis aan ‘t volgen zijn?  De Mexicanen zijn meestal vrij vrome volgers van het Christelijke geloof, maar of de apen dat ook zijn, tja…..God mag het weten.  We liggen nog wat aan het zwembad en nadat we vroeg lunchen, verlaten we om 11u45 het Hotel Aldea. Een taxi brengt ons naar een transportfirma, Chambor Yuk genaamd. De organisatie wordt gerund door Maya’s en brengt veelal locals heen en weer van de stad naar de jungle.  We boeken nog snel twee plaatsen in een minibusje. Samen met nog 12 andere Mexicanen, chauffeur niet meegerekend, vatten we de tocht aan.  We zullen er zo’n 2,5 uur over doen, wordt ons door de dame aan het geïmproviseerd loket gezegd.  Mijn rugzak krijgt een plek in de koffer terwijl Sabrina’s reistas de onderste van een stapel vormt in de zitcabine.  Een touw moet alles bijeen houden.  Het gezelschap aan boord spreekt geen woord Spaans, maar het Tzotzil, een Mayataal en voor ons compleet onverstaanbaar. We zitten opeen gepakt, maar het valt al bij al nog mee. Net voordat we vertrekken, komen er tal van verkopers hun koopwaar aanbieden. Gedroogde bananen, mango’s en sappen in alle kleuren van de regenboog. Als op de koop toe, vergeef me de woordspeling, een man enkele - met amberstenen versierde paternosters -  tracht te slijten, wordt het écht tijd om te vertrekken.  Jungle here we come.  We rijden door kleine dorpjes en zien het échte Mexico, ver weg van het toerisme.  De mensen leven hier veelal van de landbouw, maar sjieke tractoren of andere landbouwvoertuigen, zoals je die bij ons in de Vlaanders ziet, komen we hier alles behalve tegen.  Veel mensen wonen hier nog in houten huisjes en als ze het geld hebben om bakstenen te kopen, zijn de daken gemaakt van golfplaten en staan er meestal geen ramen in.  De vallei waardoor we rijden is prachtig.  De asfaltweg ligt er goed bij, maar de snelheidsremmers, die ze op sommige stukken om de 60 meter gelegd hebben zijn ergerlijk.  We voelen de wielassen van de minibus zuchten en kraken. Na een uurtje of twee komen we aan in het kamp Lacandones - vrij dicht tegen de grens van Guatemala.   Het kampement is in feite niet meer dan een verzameling van hutten met rieten dak, een receptie annex winkeltje en een restaurantje.  De Rio Lacanjà stroomt naast het kamp en ik spot al meteen een aantal zeer mooie watervallen.  De omgeving is prachtig en zeer rustig.   Terwijl we genieten van een pintje zien we een kolibri in de lucht “sur-plaçend” nektar drinken uit een rode bloem.  Even later komt een gekko voorbij gespurt. Yep, dit is de jungle.  Niettegenstaande de ongereptheid van het gebied hebben we toch de indruk dat de Maya’s van dit soort van Eco-toerisme hun business  hebben gemaakt en enige commercialisering hen niet zo vreemd lijkt, in tegenstelling tot wat ons gezegd werd.  Voor geld danst den beer, zeggen ze dan.  Er zijn hier verschillende kampen en de outdooractiviteiten zijn overal zowat dezelfde (hiking, rafting, watervallen, verdoken tempels enz.)   Aan de ingang van het gebied betaal je 30 pesos per persoon om zogezegd het wegennet mee te onderhouden en de prijzen die je moet betalen om er te overnachten zijn nu ook niet bepaald heel low budget te noemen in vergelijking met wat we elders gewend zijn.  Maar het gaat om de ervaring, maken we onszelf wijs en dat het een ervaring zal zijn, staat buiten kijf. Onze hut is vrij basic, houten muren, een zeer simpel toilet, lavabo en douchekamer.  Ik ben er zeker van dat het merendeel van onze volgers zich hier wellicht niet aan zullen wagen en zich wederom zullen afvragen waarom, waarom toch???? Het is vrij simpel, je kan geen omelet bakken zonder een ei te breken, dus een jungletocht doen, wil zeggen ook in de jungle slapen.  De muggen nemen we erbij.    We checken eveneens de matras van onze hut, want sinds onze laatste ervaring in de Thaise jungle willen we niets aan het toeval over laten (zie reisverslag Thailand-Laos 2020 - video dag 18).  We maken kennis met onze Gids William, een Maya in wit gewaad, lang zwart haar en sandalen.  Hij legt ons omstandig uit wat we morgen allemaal gaan doen.  Het wordt een pittige tocht, dat staat vast.  Ondertussen doen we een wandeling in de buurt en genieten we van de rust.  We zijn benieuwd wat straks de pot schaft. Hasta manana!