Dag 1, we zijn eindelijk weg!

Na een korte nacht, maken we ons rond 5u gereed om naar de luchthaven te rijden.  De automatische tandenborstel is al ingepakt dus ik doe het ‘old school’ en schrob iets té kort én vooral té hevig, waardoor de witte lavabo hier en daar rode spatten vertoont.  Het beetje bloed is slechts een voorbode voor wat volgt, want een warm bad zit  er niet in voor Sabrina.   Net nu, een half uur voordat Peggy ons zal oppikken laat onze “Junckers-ketel” ons ferm  in de steek. Geen warm water.  Als we op zo’n ochtend al niet kunnen rekenen op de Duitse gründlichkeit dan weet ik het ook niet meer.  Verdammt en ook verdomme zeg, qua timing kan dit tellen, maar het is niet anders.  Sabrina, die gewoonlijk niet echt het zonnestraaltje is zo vroeg in de ochtend  blijft er opmerkelijk rustig onder. Gelukkig maar.  Een kattewaske later zitten we in de auto op de E 19 en wrijven we de laatste zandkorrels van Janneke Maan uit de ogen.  Check-in en security controle verlopen vlot, enfin, het is te zeggen, zoals zeer vaak nemen ze Sabrina weer apart voor een extra controle.  Er zijn nog zekerheden, maar uiteindelijk komen we ruim op tijd aan gate B29 aan, samen met een heleboel andere toeristen. Het is duidelijk dat er nog mensen ontdekt hebben dat Mexico redelijk relax omgaat met de Coronaregels. Bakske vol dus….

We laten ons niet opjagen en blijven zoals steeds tot de laatste moment zitten.  We hebben ondertussen wel wat ervaring met die dingen.  Bovendien zal er  geen vliegtuig vertrekken vooraleer ze een paar keer jouw naam hebben omgeroepen, dus er is geen reden voor zenuwachtig gedoe. 

Op de koop toe wordt het boardingproces god-weet-waarom  met een half uur uitgesteld, hetgeen me de gelegenheid biedt om nog snel een berichtje te sturen naar onze  loodgieter. Met ruim 40’ vertraging hangen we in de lucht en zien we Brussel achter ons verdwijnen en onder ons plaats maken voor alleen maar blauw zeewater en dat zal voor de komende 10 uur welllicht niet veranderen.  We zijn begonnen aan de Grote Oversteek!  De vlucht verloopt al bij al vrij vlot.  We hebben een extraatje betaald voor meer beenruimte en dat laat zich onmiddellijk voelen.  Zalig!  De zetels bij Tui zijn wel wat smaller dan wat we gewend zijn bij Emirates of Etihad, maar bon, dicht bijeen is ook gezellig. Dat de dame naast Sabrina dit soms wat té letterlijk neemt moeten we erbij nemen.  Het eten valt mee,  als ge honger hebt eet je alles.  We bestellen een tonic en verrijken deze met een flesje uit de rugzak, want  bij Tui moet je zulke zaken  bijbetalen maar we ‘trekken dus onze plan’…(dikke vette knipoog) ….Als even later de TV schermen van onze stoelen alsook die achter ons en voor ons plots uitvallen, wordt het plots minder plezant.  Alhoewel…..ze krijgen de dingen niet meer aan de praat, maar we mogen ter compensatie gratis wijn bestellen, zolang de vooraad strekt. “””Elk NADEEL HEP ZIJN VOORDEEL”””zei Cruyff zaliger. We laten het niet aan ons hartje komen.  We hebben immers een I PAD bij met genoeg films en series voor een maand en nippend aan een Chardonnay, genieten we, ietwat aangeschoten, van een leuke film. Het mondmasker durft wel te vervelen, maar zoals eerder gezegd is ons glas, behalve van onze wjin, altijd halfvol, dus we klagen niet.

Twee rijen voor ons merken we de de chocoladeboer van Bruggge op, jullie weten wel,  Dominique Persoone.  Hij deed de Grote Oversteek ook al eens met een zeilbootje.  Het feit dat we ’t er nog niet zo lang geleden met vrienden hadden over de cacaoplantages van de brave man uit de Vloanders, maakt het toeval om met hem op dezelfde vlucht te zitten eens zo grappig.  Zou Sabrina hem durven aanspreken? Zo chefs onder mekaar?  Ik ben benieuwd.  Aan de bagageband trek ik mijn stoute schoenen aan en in mijn beste West-Vlaams vraag ik of de plantage kan bezocht worden.  Jammer genoeg is dat niet het geval.  We wensen mekaar een fijn verblijf en daarmee is de kous af.

Na de nodige formaliteiten, de  emigratiedocumenten en douanepapieren ingevuld te hebben zitten we rond 15u in een ADO lijnbus richting downtown Cancun.  We zullen hier maar 1 nacht verblijven in een klein boutique hotelletje The Quetzal met een vrij exentrieke maar zeer lieve hoteleigenares.  Ze doet ons meteen denken aan iemand die we vrij goed kennen in de Provence.  Maar bon, we blijven hier maar 1 nacht want Cancun is nu niet meteen de meest interessante plek om te vertoeven.  We zijn allebei vrij moe en we liggen as we speak aan het zwembad te suffen.  Sebiet een frisse plons en straks lekker eten en een eerste coctail. Het zal niet de laatste zijn.  Morgen gaan we met de bus naar Chiquila, waar we met de overzetboot naar Isla Holbox zullen varen. Daar kijken we enorm naar uit.

So long amigos