DAG 26 - Phu Cuoc

Beste vrienden,

Zoals eerder gezegd én geschreven wordt er vandaag een scooter geleverd waarmee we de zuidelijke kant van het eiland willen verkennen.  Onze scooter - een donkerrode, by the way - heeft geen claxon.  Het is te zeggen, soms zegt hij tuut, terwijl hij op andere momenten geen tuut zegt.  Je zou dus kunnen besluiten dat het ding kapot is en dat is een probleem want zoals jullie al eerder gelezen hebben, is het toeteren vrij belangrijk tijdens de maneuvers.  Het maakt deel uit van de veiligheid en is algemeen ingebed in de manier van rijden, naast het tegen de richting-rijden en roodlichtnegeren. Met andere woorden, dit wordt twee dagen scooteren voor gevorderden waarbij ik dus best drie stappen vooruit denk, dan twee..  Maar goed, we trekken onze plan en bereiken al gauw een visoliefabriek.  Er zijn er zo’n 90 op dit eiland.  Visolie van Phu Cuoc is samen met peper een zeer belangrijk exportproduct.  Via Google Translate hebben we een “gesprek” met de eigenaar van het familiebedrijfje.  We laten enkele flesjes inpakken, maar wanneer de brave man doorheeft dat we ermee op een vliegtuig zullen stappen wijzigt hij raar genoeg van mening en pakt hij hevig nee-schuddend heel den boel weer uit.  We menen te begrijpen dat je geen visolie mag meenemen in de ingecheckte bagage.  We kijken mekaar aan, trekken onze schouders eens op, doen nog een poging, maar de man blijft overbiddelijk.  Geen visolie voor ons.  Teleurgesteld druipen we af, nadat we nog even een snel kijkje mogen nemen in de productiehal, die me op dat moment al wat minder kon boeien….

Nadien passeren we langs  de zogenaamde Cocunut Tree gevangenis. (Nhà tù Phú Quốc).  Ten tijden van deze oorlog bezat Phu Quoc het grootste gevangenkamp van Zuid-Vietnam. Noord-Vietnamese gevangenen werden onder extreme omstandigheden vastgezet in de zogenaamde Coconut Tree Prison. Deze gevangenis kan zichzelf meten met de grote concentratiekampen en hun gruwelen van Europa. In de gevangenis is te zien hoe gevangenen de hele dag werden vastgezet in een kooi waar zij alleen plat konden liggen in de brandende zon. Ook wordt getoond hoe martelingen plaatsvonden en het dagelijkse leven was in het kamp. We lopen door een tunnel, gegraven door de gevangenen.  In 1969 konden enkelen via deze weg ontsnappen aan de vreselijke folterpraktijken.  Elk informatiebord maakt duidelijk op welke wijze de Noord-Viëtnamezen onderdrukt werden door het eigen Vietnamese bewind van het Zuiden, die steevast American puppits worden genoemd.  Absoluut de moeite om te bezoeken en bovendien gratis en voor niks.   Na dit stukje geschiedenis, rijden we verder naar de kabelbaan van Phu Cuoc, die met haar 8 km, de langste ononderbroken kabelbaan is van Azie en een verbinding vormt tussen Phu Cuoc en Hon Thom.  Jammer genoeg was de kabelbaan gesloten, waarop we genoodzaakt waren om wat rond te rijden in de kunstmatige stad ‘sunset town’ die ze er in 2021 gebouwd hebben.  De wijk is zo fake als de voorgevel van Paul Gheysens, de voorzitter van den Antwerp, ook wel plastieken Paul genoemd.  Spaanse trappen,een deel van het Colloseum, inclusief Romeinse beelden, de Big Ben, typische Zuidfranse gevels en een Arc de Triomphe staan er allemaal op een  paar vierkante kilometer bij elkaar.  Bovendien heerst er een rare, spookachtige sfeer,  want alles staat leeg.    Ik heb daar een woord voor, namelijk “bespottelijk”.  Maar goed, ze doen maar.  We rijden verder naar Sao Dai, een baai met wit strand, palmbomen en helderblauw water. Als je de afval wegdenkt, misschien wel de mooiste baai van Phu Cuoc.  We rusten er wat uit en drinken iets.  Ik waag me aan een plonske. Het water is zo warm als in een warm bad zonder schuim.  Nadien is het tijd om terug naar het hotel te rijden.  We eten iets in een naabijgelegen restaurantje, met zicht op het water.  We reserveren ook een tafeltje voor morgen, 14 februari, de hoogdag voor de verliefde zielen.

Volgens Sabrina is het met mij élke dag Valentijn.

Wie ben ik om dat tegen te spreken. Als ze gelijk heeft, heeft ze gelijk, wat is me dat.

Tot later!