Dag 19: Khao Yai National Park - tweede dag jungle

Hallokes iedereen, 

terwijl ik met mijn Sabrina op het rooftop zwembad van het Mövenpick Hotel in Bangkok lig te bakken en braden, na een zalige nacht in een deftig bed, gevolgd door een royaal ontbijt, is het tijd om retro-actief even stil te staan bij de tweede dag in de jungle.

...De dag begon, zoas hij geëindigd was.  Op een harde plank, de parkwachters noemen dat een ‘jungle’matras.  Amai.... We doen een kattewaske, poetsen ons tanden maar spoelen met drinkwater en doen snel dezelfde stinkende kleren aan.  Mr White staat al klaar!  Onze Italiaanse vrienden zijn het met ons eens als we zeggen dat deze slaapplek, in de Internationale V&E-lijst, wat staat voor Vunzigheid en Eenvoud,  gerust de top 3 haalt.  Maar bon, we hebben ‘t overleefd en raar maar waar, we hebben nog een heel klein beetje geslapen ook, maar dat hadden we wellicht puur omwille van de algemene vermoeidheid eender waar gedaan.  Het ontbijt of wat ervoor moet doorgaan, steken we achter de kiezen en na een uur of zo, zijn we alweer op weg voor een trekking van een uur of vijf.   We komen al snel een varaan tegen, alsook enkele makaaken.  Via helse beklimmingen bereiken we de top van een berg en nu zullen we ook weer lunchen in de jungle.  Het is hier werkelijk prachtig.  Het is nog heter dan gisteren, wat zoveel wil zeggen als + 35°....Onderweg slingeren de gibbons boven onze hoofden en lijken zich niet te veel aan te trekken van onze aanwezigheid.  Vanuit een uitkijktoren hebben we een prachtig 360° zicht over de graslanden.  Geen olifanten te zien.  Het is waarschijnijk te heet waardoor ze diep verscholen zitten in het groen.  Wie kan ze ongelijk geven?  We beginnen onze kuiten te voelen, maar er wordt niet gezeurd, want wij zijn toch de dapperste der Galliërs, niet?  We passeren nog een waterval, de naam onwaardig wegens te weinig water.  Even later krijgt onze trekking een zeer grave climax! We zien niet één maar wel 3 gifgroene slangen (pit viper, een giftige addersoort) in een boom.  Zonder het te beseffen raak ik er bijna één aan met mijn Dakman-pet.  Gelukkig kan Sabrina het onheil (weeral) voorkomen.  Wat zou ik toch zijn, zonder haar? Enfin, een slang stond nog op de bucketlist.  Ook hier geldt hetzelfde gevoel: achter ‘t glas in de zoo is toch wat anders dan in ‘t wild. Dit is echter!

Rond 5u zit onze dag erop.  We worden aan een busstation afgezet en met de slechtste chauffeur van Zuid-Oost Azië rijden we in ruim 3 uur naar Bangkok.  Die gasten kunnen dus echt niet rijden hé: gas geven, inhouden, remmen zonder enige reden, terug gas geven, terug afremmen en zo gaat dat maar door, 200 km aan een stuk.  Niet normaal.  Telkens als je denkt in slaap te dommelen, geeft hij een ruk aan z’n stuur om iets te ontwijken dat er niet is.  Man, man, man...

Aangekomen aan het station doet een Thaise taxichauffeur nog even een poging om ons af te rippen door zijn prijs te verdrievoudigen, waarop we in één ruk onze rugzakken terug uit de koffer halen en naar een andere taxi lopen.  Wie denkt die dat we zijn ? Toeristen, ja, maar niet van de domme soort.  Aan een andere chauffeur laten we het adres van ons hotel zien en maken duidelijk dat hij z’n meter moet opzetten en ik zeer nauwgezet zal volgen op de GPS van mijn telefoon.  We zijn al té lang wakker, hebben slecht geslapen, we voelen ons vies en we zijn doodop, dus het is absoluut niet de moment om met ons voeten te rammelen.  De man is ‘getting the picture’ en doet wat er gevraagd wordt.  We geven hem een royale tip, want dat had hij verdiend.  We checken in en krijgen identiek dezelfde kamer als vorig jaar en krijgen ook meteen een upgrade naar de executive room, zodat we niet moeten verhuizen van kamer.  Voilà!

De rest is voor later, maar weet nu al dat het woord RELAX centraal zal staan in het korte dagverslag van dag 20!

Ciao