Dag 17 - Pai naar Chiang Mai

Beste volgers, vrienden, familie en sympathisanten, 

terwijl we op de luchthaven van Chiang Mai zitten te wachten op een volgende vlucht, neem ik jullie even mee naar dag 17, in mijn agenda gemarkeerd als maandag 22 januari 2024.

Na het gebruikelijke ontbijt, checken we uit en laten het Family ZEN resort in Pai achter ons.  Zoals de naam van onze slaapplek al aangeeft, doen we dat volledig uitgerust, want met enig schuldgevoel moeten we toegeven dat we niet veel anders gedaan hebben.  Erg is dat niet, want de rit van Pai naar Chiang door de bergen is er ééntje die niet van de poes is.  Focus op de weg dus!  Met veel zelfvertrouwen snijden we door het landschap zoals een scherp mes door een pak boter, dat niet te lang in de ijskast heeft gelegen. Na een uurtje of 3 laveren we door het drukke verkeer van Chiang Mai naar ons hotel (K Maison Boutique hotel). Onze rugzakken worden fluks in de hoek gezwierd en even later komt de brave man van BUDGET-cars onze huurwagen ophalen.  Alles is in orde, er staan niet meer krassen op dan vorige week,  maar een carwash is wel aangewezen. We kunnen dus met enige fierheid melden dat we de Mae Hong Son Loop hebben afgewerkt én overleefd.  Het is een pittige maar onwaarschijnlijk mooie tocht geweest, die we iedereen kunnen aanraden.

We duikelen de stad in en lopen enkele antiekzaken in en uit op zoek naar snuisterijen.  Er zijn heel wat knappe winkels in Chiang Mai, maar de prijzen zijn meestal ook vrij hoog.  Bovendien zijn we met onze rugzakken ook wat beperkt.   We zullen dus voorlopig nog even moeten verder zoeken naar de heilige graal, wat dat ook mogen betekenen. 

In de nabijheid van de South Gate , duw ik de deur open van een kapperszaak.   “”I need a haircut, sir””.  De man springt recht, inspecteert me van kop tot teen.  Terwijl hij naar mijn Monchihi-haar kijkt, merk ik enige twijfel, waarop ik hem benadruk dat ik terug een monk-look wil. De man knikt en we komen overeen dat hij me tot op 1 mm zal kortwieken.    Ik noem hem Albert, wat ik een uitstekende naam vind voor een kapper, al had het ook Maurice kunnen zijn, maar dat is eerder een detail.  Even later zit ik in een kappersstoel terwijl Albert aan de slag gaat met zijn tondeuse.   Albert maakt er echt zijn werk van, er wordt een plastic kapje op mijn voorhoofd gekleefd zodat de haartjes niet in mijn ogen zouden komen, stel je voor. Hett zweet wordt afgedroogd met een doekje en met militaire precisie word ik geschoren zoals een mak schaap op een zomerse dag in de Ardennen, ik zeg maar wat..   Nadat ik, bij wijze van final touch, ook nog eens besprenkeld  wordt met, wellicht valse 4711 aftershave, betaal ik vlot 200 Baht,  wat zowat de prijs is van een pintje bij ons.  Daarvoor kan je het niet laten.

Een beetje buiten de stadsmuren van Chiang Mai ontdekken we zeer toevallig een tempel, die we tijdens onze vorige passages nog niet hadden bezocht.  De Wat Sri Suphan ofwel de Silver Temple is een enorm knappe bouwwerk.   Het oppervlak is van binnen en van buiten, bedekt met sprankelende zilveren handgemaakte decoratie.  Het is tevens één van de oudste tempels van Chiang Mai.  Pittig detail.  Vrouwen mogen er niet in en daar wordt Sabrina niet bepaald blij van.  Ondertussen is het apero-time en we kiezen hiervoor een gezellig terrasje uit recht tegenover de Chedi Luang, een ander zeer gekend Boeddhistische tempel.   We nemen nadien nog even de tijd om in het zalig verwarmd zwembad te springen van ons hotel. Ondertussen beginnen onze magen nodig te protesteren en is het tijd om naar onze geliefde Ploen Roedee Markt te gaan.  De aandachtige lezer zal zich misschien nog herinneren dat je hier een ruime keuze hebt aan foodtrucks terwijl er meestal een uitstekende coverband het beste van zichzelf geeft.  Dat is deze keer niet anders.  We doen ons tegoed aan een lekkere saté, er passeert ook nog een dürum en een bordje met heerlijk gegrilde gamba’s.  Een pintje of twee zijn nodig om het geheel door te spoelen.  Rond 23u30 vallen we als een blok in slaap.  Het was weer een lange en vermoeiende dag.  

Ondertussen zitten we in het vliegtuig met bestemming Surat Thani. Het logo van Air Asia is er eentje in rood en wit en ze hebben niet nagelaten om het vliegtuig in dezelfde kleuren te schilderen.  Het zijn niet de beste kleuren van de wereld, dus een schietgebedje is hier op zijn plaats.  Als alles goed gaat zal een chauffeur ons opwachten en na een trip van 1,5 uur zullen we in Khao Sok Village aangekomen zijn, waar we een nieuw hoofdstuk schrijven in ons reisdagboek: “Sabrina en Janbart in de jungle!”. 

Tot later.