Dag 15 - Pai

Goeiemorgen iedereen, 

Dag 15, alweer. Kwatongen beweren dat we in de helft zitten van onze vakantie.  Ze zouden wel eens gelijk kunnen hebben.  We besluiten om ons daar niet te veel van aan trekken.  Het glas is immers nog meer dan halfvol!  

Na een zalig ontbijt, waarbij ik pannenkoekjes, yoghurt met vers gesneden fruit bestel en Sabrina het steevast houdt bij getoast brood belegd met kaas en tomaatjes, drinken we allebei nog een lekkere cappuccino bij het zwembad.  De zon laat zich al voelen en we besluiten om nog even te blijven liggen.  De rust die dit resort uitstraalt is gewoonweg zalig.  Het zwembad mag dan wel koud zijn, toch springen we er een paar keer in, omdat de hitte anders niet uit te houden is.  We zijn nochtans wat gewoon.  Sabrina heeft in Kanchanaburi een achtergelaten boek meegenomen en het quasi in één ruk uitgelezen.  Ik ben nu aan de beurt.  Ik laat me meevoeren in dit romantisch verhaal van de ‘Italiaanse dochter’ door Soraya Lane.  Nooit gedacht dat ik zulke melige boeken zou lezen.  Rond een uur of drie houden we ‘t voor bekeken.  We hebben zin om er nog eens op uit te trekken, want van al dat rusten word je op den duur zo tam als wat.  Enkele tellen later zitten we in de Honda en rijden we via mooie wegen, waar dorre rijstvelden en grazende buffels afgewisseld worden met primitieve woningen, de berg op tot aan de Wat Phra Tat Mae Yen.  Naast de tempel, die het vermelden amper waard is, overschouwt een immens wit Boeddha-beeld het groene dal. De klim via een lange trap is pittig, maar het uitzicht is dan ook meer dan de moeite waard.  Het valt ons op dat Pai eigenlijk een vrij klein dorpje is, vergeleken met de lange en brede vallei waarin het zich bevindt.  We houden even verder halt bij Thoms Elefant Farm.  We kopen er een mandje bananen en voederen er de enige olifant.  De anderen zijn op wandel met toeristen. Voor de duidelijkheid, er wordt niet OP de olifanten gereden, maar je kan er dus, net zoals met een hond, mee gaan wandelen.  Nadat de dikhuid mijn broek nat gezeverd heeft met zijn lange slurf, is het tijd om naar de Pai Canyon te gaan, waar we onze apéro zullen drinken bij een prachtige zonsondergang!  De Pai Canyon wordt gekscherend ‘de tegenhanger van de Grand Canyon’ genoemd. Maar misschien is de beschrijving ‘extreem smalle paden met afgronden van wel 50 meter aan weerszijden’ beter op zijn plaats! Het is er ook vrij gevaarlijk, want door de corrosie brokkelen de wandelpaden af,  waardoor het niet de laatste keer zal zijn dat er een onfortuinlijke  toerist naar beneden stuikt.  We zetten ons veilig op een bankje, drinken een GT en laten de zon haar werk doen.  De foto’s spreken weeral voor zich.  

Nadien gaan we op zoek naar een kapper, want ik begin meer en meer op een MonChiChi te lijken en daar word ik allesbehalve vrolijk van.  Het wordt een tevergeefse zoektocht want het hoeft niet te verbazen dat er in dit hippie-dorp nergens een coiffeur te vinden is.  Het zal dus nog even duren vooraleer ik me terug een monk-look kan aanmeten.  

We drinken iets in de Vespa bar, waar de Engelse eigenaar zijn voorliefde voor de Italiaanse tweewieler niet onder stoelen of banken steekt.  Het cafeetje ademt Vespa uit en jullie zullen dan ook begrijpen dat we ons hier enorm op ons gemak voelen.  Even later sluiten we de avond af in de Pai Siam Bistro waar ze de Thaise keuken op een voortreffelijke wijze in harmonie brengen met de Italiaanse cucina.  Het beste van twee werelden op één bord!  De pasta met scampis in rode currysaus is er werkelijk om je duimen en vingers af te likken.  We drinken daarbij een zeer lekker en betaalbaar  flesje Italiaanse rosé, terwijl een meter verder een zangeres met gitaar, eigen werk maar ook covers van Dido en Suzanne Vega,  op voortreffelijke wijze brengt.  

Slaapwel en tot morgen!