Dag 1 - vertrek

Dag beste vrienden en volgers van het eerste uur, 

Het is 07u00 als ik de voordeur openzwaai.  De regen komt met grote curverbakken uit de hemel gevallen, het is koud en een gure wind heeft zich meester gemaakt van enkele klaargezette PMD zakken.  Een deel van het trottoir ligt bezaaid  met lege blikjes, botervlootjes en tetraverpakkingen.  Daar wordt een mens niet vrolijk  van.  Om erger te voorkomen knoop ik de vuilzak van de buren wat beter dicht en zet hem aan de kant.  Ik ben ondertussen zeiknat en ik vloek zachtjes binnensmonds.  Het moet gezegd, ik heb ondertussen een grondige hekel aan dit rotweer en ik zal wellicht niet de enige zijn.  Tijd om te vertrekken dus.  Thailand wenkt en voor we het goed en wel beseffen, staan we met onze rugzakken naar het alom bekende mechanisch vluchtbord  te staren op zoek naar vlucht EY 58, met tussenbestemming Abu Dhabi.  De Boeing 787-9 van ETIHAD voorziet dat we met ons tweetjes gebruik kunnen maken van drie stoelen.  Plaats genoeg dus.  Het opstijgen heb ik volgens mij niet echt actief meegemaakt, maar het zal wel gebeurd zijn, want een vliegtuig dat niet opstijgt, is in feite niet meer dan een grote bus met overbetaalde piloten en daarmee geraak je niet in Azië, tenzij je heel ver omrijdt.  Soit. In Abu Dhabi hebben we een “lay-over” (3u), wat een sjiek woord is voor “ge moet wachten en ge kunt nergens naartoe, dus spendeer maar wat geld en snel!”  We eten en drinken iets, kuieren wat rond en we slagen een vooraadje GIN in.  Tijdens de tweede etappe van onze reis zitten we in het middelste deel van het vliegtuig. Ongevraagd krijgen we  stoelen toegewezen met extra beenruimte.  Leuk, maar niet voor lang.  Achter mij zit een meisje. Ik schat ze ongeveer 5 jaar oud.  Ze zit er samen met haar oma, die volgens mij de tweede wereldoorlog nog kan navertellen alsof ze er zelf bij was geweest.   Het kind heeft het touchscreen van het TV’tje,  dat in ‘MIJN’ hoofdsteun zit gemonteerd, ontdekt. Ze speelt een videospelletje en tokkelt alsof haar jonge leventje ervan afhangt.  Weet zij veel, dat mijn hoofd bij elke “tokkel” ongewild in een voorwaartse beweging wordt gestuwd. Ik lijk wel een rabijn op een vrijdagavond na zonsondergang.  Heel efkes kan je dat accepteren, maar na een uurtje ben ik het wel beu. Ik kijk dus achter me en stel vast dat oma slaapt en dus onmogelijk op haar plichten kan gewezen worden. Ik zet dan maar mijn kwaadste blik op waardoor ik duidelijk maak dat ik het niet leuk vind.  Meer nog, ik wil dat ze ermee stopt en wel meteen.  Er is oogcontact en na een tijdje heeft ze het door, wisselt van stoel en gaat achter Sabrina zitten.  Niet meteen een topoplossing.  De vlucht passeert zoals dat met vluchten gaat, traag, ongemakkelijk, maar OK.  De stewardessen doen wat ze moeten doen en meer moet ik daar niet over zeggen.  We zetten voet op Thaise bodem en meteen worden we gehighjacked door de hitte en vochtigheid.  Het is 7u30 en al ruim 25°!! Super..;  We nemen voor 3 euro de S1 bus naar de Khao San wijk in het oude gedeelte van Bangkok, beter gekend als het backpackersdistrict.  Ons hotel ‘Villa de Khaoasan by Chlllax’ is er gevestigd.  Deze buurt is overigens veel gezelliger dan de buurt rond de elom bekende Sukhomvit Road, waar tal van grote en poepsjieke hotels en shoppingmalls te vinden zijn.    We ontbijten ergens in de buurt en doen dus een eerste terrasje aan. Het zal niet het laatste zijn.  Dit voelt als thuis komen.  De vakantie mag beginnen, meer nog, ze IS begonnen.  Ze zal té kort zijn, dat weten we nu al.   Als ik mijn eerste verslag afrond, liggen we aan het zwembad op het dak van het hotel.  We kunnen ons met moeite wakker houden, maar wie zal dat erg vinden?  

Vanavond zullen we lekker eten en drinken. Daar zal RIJS  bij zijn en wie weet een curry of twee.  Wat kan het leven schoon zijn.

Tot later!