VespaWorldDays 2019 in Hongarije - DAG 2 -

Goeiemorgen allemaal, 

De haan des huizes heeft ervoor gezorgd dat ik veel te vroeg wakker ben. Terwijl ik nog wat lig te draaien in mijn bed, bedenk ik een gruwelijk moordplan voor het beest.  Als even later de zon zich er ook mee komt bemoeien, weet ik het wel.  Het is tijd om op te staan. Om 9u worden we immers aan het ontbijtdis verwacht.  We nemen een zalige douche.  Nog even zeggen dat onze kamer op z’n minst gezegd zeer ruim is en ingericht werd met een mik-mak aan stijlen, maar wel allemaal kraaknet! Ons bed is zelfs voorzien van een muskietennet...tiens, waar hebben we dit nog meegemaakt?  Benieuwd wat de nacht voor onze reisgenoten heeft gebracht.  Er zullen deze reis geen andere mensen in de herberg slapen, met andere woorden: ‘We own the place’....

We maken kennis met onze gastheer, die zich Ernst laat noemen.  Als een ervaren gids, loodst hij ons door zijn immense tuin.  Zo fier als een Duits geweer, toont hij zijn moestuin,  en luisteren we aandachtig terwijl hij de geteelde groenten één voor één opsomt.  Even verder staan er amandel-en abrikozenbomen en plukken we verse kersen.  Magda en Ernst mogen fier zijn op hun klein paradijsje....

Na een deugddoend ontbijt, waarbij Magda kosten noch moeite spaart om het naar onze zin te maken, vertrekken we richting Boedapest.  De zon heeft zich inmiddels meester gemaakt van de omgeving en vanuit de verte zien we het Balatonmeer opdoemen.  Prachtig!  De grasvelden volgen mekaar in sneltempo op, terwijl koeien, paarden en schapen staan te grazen.  Stilzwijgend observeren we dit mooie landschap en kan je het gevoel van gelukzaligheid in de camionette bijna opsnuiven als we ons realiseren dat we de volgende dagen in dit decor zullen kunnen rondsnorren.

Eénmaal in Boedapest aangekomen, kopen we een ticket voor zo’n typische hop on/hop off bus en is het eerste terrasje weeral een feit.  Het is immers dorstig weer.  We rijden tot aan de Citadel en eten er een hapje.  Aan een volgende halte verbroederen we nog even met andere VCA - leden (voor de leken onder de lezers : VespaClubAntwerpen)  en bij een stukje pizza spelen we het zoveelste pint achterover.  Ik vraag me af of dit niet meer weg heeft van een kroegentocht, dan van een toeristische trip, maar goed.  We amuseren ons kostelijk, al zijn sommige fratsen niet altijd geschikt voor publicatie. Of zou het relevant zijn om te vermelden dat er plotseling een jonge deerne naast Jan op de bus plaats nam en zich dat al zeer snel zou beklagen?  Als laatstgenoemde het even later dan ook nog eens heeft over hoe mooi hij Boekarest (??) wel vindt en volgens hem hanen eieren kunnen leggen, is het overduidelijk dat de warmte stilaan zijn tol begint te eisen.  We brengen nog een bezoekje aan het zeer knappe neo-gothische parlementsgebouw, dat gracieus aan de rand van de Donau gebouwd werd en volgen de rivier terug in de richting van het centrum.  We eindigen onze tocht op hetzelfde terras waar hij voordien gestart is.  Eten doen we in een restaurantje vlakbij.  De gerechten zijn van topkwaliteit en gedresseerd ‘comme-il-faut’, maar de porties zijn eerder aan de minieme kant.  Over het algemeen zijn de prijzen zeer democratisch tot heel goedkoop, dus dat maakt het allemaal wat aangenamer.

Rond 20u keren we terug richting Villa Magdi, onze herberg, waar we na zo’n 2 uur moe maar voldaan arriveren.  Onze vrolijke gastvrouw staat ons al op te wachten en terwijl we ons op het terras nestelen, wordt bier en wijn klaargezet.  Complexloos maar vooral beha-loos brengt ze ons in haar nachtjapon ook nog gevulde broodjes.  Het is alsof je bij je grootmoeder op bezoek gaat en of je nu honger hebt of niet, iets eten zal je!   De gastvrijheid van deze dame kent weinig grenzen, zo blijkt.  Enfin, van zoveel tepels krijgt ne mens dorst en we praten nog wat na, terwijl we in de verte de ene bliksemschicht na de andere zien voorbij komen. Het onweer blijft uit en na een uurtje kruipen we in ons bed.

Het mini-bezoekje aan de Hongaarse hoofdstad, met zijn knappe oude gebouwen en bruggen was zeker de moeite waard, doch het verlangen om met onze Vespa’s te kunnen rijden wordt nu stilaan zeer groot.   Morgen omstreeks 16u wordt immers de camion verwacht.

Als die verdomde haan een beetje meewerkt, zullen we kunnen slapen tot 9u.  Om ook Magda wat meer nachtrust te gunnen, spreken we met haar af om pas te ontbijten tegen 9u30.

Tot later!