VespaWorldDays 2019 in Hongarije - DAG 5

Beste volgers, 

vandaag zijn we weer zeer vroeg uit de veren.  Om 10u dienen we in de Vespa Village te zijn.  Net zoals het merendeel van de Belgische delegatie, hebben we ons ingeschreven voor TOUR 1 - “de culinaire route”.

Tijdens het ontbijt kom ik verse meloen tegen en daar heb ik wel zin in.  Alleen schiet me te binnen dat ik het ronde ding de avond voordien in de blouse van Frank heb gezien, terwijl ze dienst deed als zijn linker borst.  Het kan ook de rechter zijn, dat weet ik niet meer.  Ik merk aan de blikken van mijn reisgezellen dat de meloen, tijdens de nacht, voor andere doeleinden werd gebruikt, maar daar geef ik niet om. De partjes met ham smaken verrukkelijk.  Onze Zwitserse vriend is nergens te bespeuren.  We vermoeden dat hij een zware nacht heeft gehad.  Zijn bestek blijft onaangeroerd.

Iets voor tienen arriveren we in de Village en na een korte briefing zijn we weg voor zo’n 70 kilometer in het Hongaarse hinterland.  Ik ga jullie niet vervelen met een gedetailleerde beschrijving van mooie valleien,  waarin paarden, schapen, koeien ons grazend begapen, maar ik kan jullie verzekeren dat we aangenaam verrast zijn met wat Hongarije aan natuur te bieden heeft.  De kwaliteit van de wegen laat soms te wensen over en vormt een uitdaging voor onze rijbehendigheid, terwijl we vele putten en gevaarlijk uitstekende riooldeksels trachten te ontwijken.  De Hongaarse automobilisten zijn ook niet altijd even respectvol, terwijl ze als kamikazes onze Vespa-colonne trachten in te halen of agressieve ‘inkap-maneuvers’ er net niet voor zorgen dat er zware aanrijdingen gebeuren.  Het is enkel dankzij de actie-intelligentie van onze voorrijders dat zulke zaken worden vermeden, , maar bon, niet iedereen is fan van Italië’s mooiste scooter.  Jammer voor hen.

Na 40 km wordt er een eerste maal halt gehouden aan een ranch die me meteen laat denken aan Southfork uit de serie Dallas, gerund door een Hongaarse familie.  Na een drankje zijn we getuige van een heuse paardenshow. Oude koetsen doen dienst als tribune.  We zien paarden en ezels voorbij galopperen en rollen over de weide.  Er wordt kwistig met de zweep gezwaaid en ook Sabrina en Frank worden uit het publiek gehaald om te participeren aan de show.  Applaus!

Onderweg wordt er nog gestopt voor een lunch, we ontdekken nog een bron en eten onderweg een ijsje.  Al bij al was dit een leuke toertocht in een schitterende omgeving maar de (té) vele stops doen ons beslissen om vroeger af te haken en koers te zetten richting Zanka, waar we om 16u met alle VCA-leden verzamelen in het TAT-café aan het Ballatonmeer.  De zon is al dalend terwijl een zwaan een scheervlucht uitvoert over het appelblauw-zeegroene water. Vanop een zonovergoten terras wordt er nagepraat over de voorbije dagen en met mijn drone tracht ik alles vast te leggen vanuit de lucht.  Een standbeeld op de pier krijgt een helm en zonnebril op en de vlag van de Vespa Club Antwerpen wordt uitgehangen.  De sfeer is uitgelaten!  Een zeiljacht ligt aangemeerd en als Frank op het dek kruipt om ook een vlag van onze vespaclub in de mast te heisen, weet ik het weer zeker....dit wordt weer een topavond.

Als we na een uurtje of 2  terug in de herberg aangekomen zijn, breekt het zweet me uit.  Mijn drone vergeten! In paniek storm ik van de trap. Dit zal toch niet waar zijn, zeker....Terwijl ik mijn helm in allerijl op mijn hoofd zet om terug te rijden, zie ik Sabrina net iets té hard grijnzen, terwijl ze me streng vermaant. ....  Gelukkig heeft zij de drone - haar kerstgeschenk, notabene ..- wél meegenomen.  Allez, ze hebben me goed liggen gehad, maar ik ben blij want deze vergetelheid had ik me onmogelijk  kunnen vergeven en Sabrina nog veel minder.  En terecht!

Later op de avond eten we in hetzelfde restaurant als een paar dagen voordien. Ook Magda en Dieter zijn weer van de partij en genieten van ons gezelschap.  De rosé vloeit rijkelijk en vooral Bompi heeft enkele moeilijke momenten.  Twee uur later zitten we alweer op het terras van de Villa Magdi en krijgen de gesprekken een emotionele en vooral filosofische toets.

Ook dat is vriendschap!.

Wat vriendschap betreft is Jan aan een Antwerpse-Zwitserse verbroedering bezig. Samen spelen ze een drankspelletje “”Egge-jegge- dré””” (schol in ‘t Hongaars). Terwijl ik dit verslag afrond, zitten we aan ‘18’ en we blijven tellen.... Dit komt wellicht niet goed....

Als Magda op een gegeven ogenblik onze Jan en Frank nat””spritzt””” en het waterspel als resultaat heeft dat Frank haar pull-overtje aan heeft, beseft zij meer dan ons dat het tijd wordt om te gaan slapen.  Magda beleeft met ons haar tweede jeugd en ist “”ein kleine grijze ‘Daugeniet’ en zoals we zeggen: “”Van een ouw soepkieken, trekken we den beste bouillon””

Wat een gastvrouw!

Wat een avond weeral!

Slaapwel.