Dag 3: Angkor Wat & Angkor Thom (kleine toer)

Goeiemorgen iedereen, 

Over Beerschot en de gemiste kans en over het feit ik misschien toch naar een monnik had moeten lopen, kan ik zeer kort zijn.  “It ain’t over until the fat lady sings”!  Het wordt dus de groene tafel en hopelijk zal recht geschieden!.

Bon, over naar onze reis....

Na een korte nacht op een veel te harde matras, worden we door onze wekker uit bed gezet rond 7 uur.  Althans, dat was de bedoeling.  In realiteit soezen we nog 2 ‘rondes’ van 9 minuten verder en na een snelle douche zitten we om 8 uur aan de ontbijttafel. We hebben nog een half uur om iets achter de kiezen te steken.  Het zal nodig zijn want het wordt een lange en zware dag!

Als we even later in de lobby zitten, vraag ik snel nog aan de balie of ze iets op mijn matras willen leggen, zodat ik de volgende ochtend niet het gevoel heb dat ik ergens onder een brug heb geslapen.  Ze gaan het arrangeren, zeggen ze.

Even later is onze gids présent.  Zijn Cambodjaanse naam is Vimol, maar we mogen hem Mister Sam noemen.  Ik snap de link niet echt, maar goed, als Sam wil dat we hem Sam noemen, dan zal dat gebeuren.  Mr Sam introduceert ons aan onze tuk-tukdriver, zonder diens naam te zeggen.  Uiteindelijk is dat niet zo belangrijk, want voor de rest van de dag zien we enkel de mans rug...

We hebben een ‘kleine toer’ gereserveerd in het gebied rond Angkor Wat.  Een must-see en dé reden om Siem Reap te bezoeken.

Via de Zuidpoort wandelen we de Bayontempel binnen en zien aapjes her en der op de monumentale inkomgallerij springen.  Even later komt de tempel zelf aan bod. Prachtig ! 

We bezoeken ook nog de Ta Keo, de Banteay Kdei en de Ta Prohm.  Deze laatste is wereldberoemd geworden dankzij Angelina Jolie en de film Tomb Raider en lijkt wel een prooi, die langzamerhand wordt verslonden door de dikke boomwortels, die zich er als slangen meester van hebben gemaakt. Ondertussen neemt onze welbespraakte gids ons mee naar de wereld van het Boedhisme en Hindoeïsme.  Niettegenstaande het verschrikkelijk heet is, legt hij ons alles zeer goed uit en tracht hij, bij elke mini-les, een plaatsje te zoeken in de schaduw.  We puffen, maar het mooie kader doet ons beseffen dat we niet teveel moeten klagen.  Dit zien we wellicht maar 1 keer in ons leven.  In elk geval, het zal den tweede keer NIET meer in 39 graden zijn.

We lunchen in een typisch Khmer restaurant.  Er wordt ons een tafel in een gekoelde ruimte voorgesteld, maar net als er een meute Chinezen komt binnengestormd, laten we de koelte voor wat ze is.  We eten nog liever buiten op het terras in 39 graden,  dan met 40 veel te luidruchtige Chinezen in een ruimte zonder vensters te moeten zitten.  Met alle Chinezen, maar niet met.....je weet wel.....

Ik besluit om een plaatselijke specialiteit te proefen, AMOK, genaamd.   Wij, de mannen/vrouwen der wet, kennen dit uiteraard als een term, die gebruikt wordt voor bijvoorbeeld een ‘dolle schutter in een school’.  In Cambodja is het gewoon een Khmer-currygerechtje met kip, vis of vlees.  Ik kies voor vis en vind het enorm lekker.  

Het sluitstuk van deze culturele belevenis, wordt de Angkor Wat zelf.  Buiten het feit dat we er niet alleen waren, was dit toch wel hét hoogtepunt van onze trip.  We hebben er eigenlijk amper woorden voor, maar vergelijk het met de Eifeltoren, de Champs Elyséé en de Onze-Lieve-Vrouwentoren tesamen.  Kolossaal, machtig en bijna sprookjesachtig mooi!  

Mr Sam was niet alleen onze gids, maar voor dezelfde prijs verzorgde hij ook bijna al ons fotowerk.  Op sommige momenten liep hij meer mijn I Phone in zijn handen dan met de zijne.  Dankzij Mr Sam zullen we voor de eerste keer heel veel foto’s hebben waar we samen op staan. En dat zonder dat we schrik moesten hebben dat de fotograaf met ons kleinood aan de haal zou gaan.  Dat we ons hiervoor in soms van die belachelijke en typische toeristenposes moesten zetten, namen we er dan maar bij.

Stinkend van het zweet, hunkeren we naar ons hotel, waar we omstreeks 18u30 worden afgezet.  We ontdoen ons van alles wat naar zuur zweet ruikt, trekken een zwembroek aan en laten ons voldaan in het zwembad vallen.  Zalig.

Na een douchke trekken we naar het oude stadscentrum.  In de Red Piano, uitgebaat door een Belg, kennen ze Angelina Jolie ook nog.  We dronken er eerder al iets.  Benieuwd of het eten de moeite waard is.  Ik zal hiervoor wel eerst mijn Sabrina moeten wakker maken, want zij ligt,as we speak, knock out op bed.  

Morgen wordt opnieuw een dagje cultuur.  We zullen ondermeer de Banteay Srey bezoeken.

Tot later!