Dag 2 - Hanoi

De vlucht van Doha naar Hanoi verliep zonder enig probleem.  Er waren nog heel wat vrije plaatsen waardoor er zich vlak na het opstijgen, achter ons in het vliegtuig, een ware stoelendans voltrok.  Sabrina en ik konden gebruik maken van drie stoelen en hadden van niemand last.  Denkend aan thuis,  deden we ons graag te goed aan de geneugten van een lange afstandsvlucht.  We aten wat, zagen wat films en dronken enkele wijntjes en whiskey.....Dit alles had wel als gevolg dat we weinig hadden geslapen en dus stikkapot in Hanoi aankwamen. (Het was op dat moment al ruim 21 uur geleden dat we de deur in Boom achter ons dicht trokken)   Nadat we onze visum regelden en snel nog een simkaartje kochten om via mobiel internet verbonden te blijven met de 'echte' wereld, stapten we in een taxi, die ons een kleine 30 minuten later dropte aan ons hotel.  

De drukte in deze stad is amper te harden..  Het getoeter is bijna constant.  Je ziet amper voetgangers - behalve wij dan - en je moet enorm goed uit je doppen kijken want ze komen van overal....auto's, tuktuks, fietsers en brommers....alles wat wielen heeft wordt hier gebruikt.... Bijna allemaal dragen ze een mondlap in een poging om op deze manier hun longen te beschermen tegen de luchtverontreiniging.  Deze taferelen kenden we nog uit Thailand, maar we hadden het gevoel dat het hier toch nog erger was.  Dat die gasten met hun brommers niet bijna omvallen van al de bizarre zaken die ze vervoeren, mag een wonder heten. 

Bon, het hotel is  klein en eenvoudig.  Het is gelegen in het oude centrum van Hanoi.  Na een uurtje wachten is de kamer klaar en we kunnen niet wachten om even een 'powernap' te doen.   Om 13u trekken we erop uit om de stad te verkennen.  We drinken iets aan het Hoan Kiem meer en bezoeken de kathedraal van St.-Jozef, die nog door de Fransen werd gebouwd.  Nadien lopen we door naar de Hoa Lo gevangenis. Hier werden ondemeer tijdens de Viëtnamoorlog Amerikaanse piloten gevangen gehouden. Eén van de bekendsten was John Mc Cain die in 2008 nog presidentskandidaat was.  Destijds werd de gevangenis het Hanoi Hilton genoemd.... 

We blijven vechten tegen de jetlag en eten 's avonds iets in een zeer gezellig  restaurantje.  De wijk wordt rustiger en sommige straten worden afgesloten voor verkeer.   Overal kraampjes met streetfood en leuke cafeetjes... Zo zien we het graag.

Uitgeput komen we in onze kamer aan. Na een deugdoend douchke, trachten we te gaan slapen, maar onze aandacht wordt meteen getrokken door een raar geritsel en gefladder, komend vanuit de rooster van de airco. Een grondige inspectie levert niks op en om eerlijk te zijn, zijn we allebei té moe om ons er nog verder druk in te maken..  Slaapwel....